Νόριτς

Συντεταγμένες: 52°37′43″N 1°17′34″E / 52.62861°N 1.29278°E / 52.62861; 1.29278

Νόριτς
Έμβλημα
Νόριτς 52°37′43″N 1°17′34″E
Χώρα	Ηνωμένο Βασίλειο[1]
Διοικητική υπαγωγή	Norwich
Ίδρυση	1004
• Μέλος του/της	Δίκτυο Δημιουργικών Πόλεων[2] Σύνδεσμος Ιστορικών Πόλεων[3]
Έκταση	52,6 km²[4]
Υψόμετρο	15 μέτρα
Πληθυσμός	195.971 (2016)[4]
Ταχ. κωδ.	NR1–NR16
Τηλ. κωδ.	1603
Ζώνη ώρας	Μέσος χρόνος Γκρίνουιτς
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Νόριτς (αγγλικά: Norwich) είναι πόλη της Αγγλίας στην Κομητεία του Νόρφολκ της Ανατολικής Αγγλίας (East Anglia), της οποίας αποτελεί το διοικητικό κέντρο.

Η πόλη του Νόριτς, έχει πληθυσμό 202.150 κατοίκους (εκτίμηση 2022^[5]), ενώ η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή 381.000 κατοίκους. Είναι από τις πλέον πυκνοκατοικημένες πόλεις της Ανατολικής Αγγλίας με πυκνότητα πληθυσμού 4.100 κατοίκους ανά τετρ. χλμ., σε αντίθεση με την κομητεία της, η οποία είναι από τις πλέον αραιοκατοικημένες.^[6]

Υπάρχουν ενδείξεις ότι η περιοχή ήταν κατοικημένη ήδη από την εποχή του λίθου, από τα υπολείμματα ενός μεγαλιθικού μνημείου - κατασκευασμένου από ξύλο λόγω έλλειψης λίθων στην περιοχή - το οποίο βρίσκεται θαμμένο στα νότια της σημερινής πόλης.^[7] Η ευρύτερη περιοχή, η οποία διασχίζεται από τρεις ποταμούς, τους Ουένσουμ (Wensum), Γιέαρ (Yare) και Τας (Tas) και αναρίθμητα ρυάκια, κατοικήθηκε από την βρετανική φυλή των Ικένων (Iceni), γνωστότερη ηγέτις των οποίων υπήρξε η Βοαδίκεια (Boudica), η οποία επαναστάτησε κατά των Ρωμαίων γύρω στο 60 π.Χ., αλλά ηττήθηκε και, μετά την ήττα της, είτε αυτοκτόνησε είτε ασθένησε και πέθανε. Μετά από αυτό οι Ρωμαίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή για περίπου 300 χρόνια.^[8]

Η πόλη ξεκίνησε την ζωή της ως μικρός Σαξωνικός οικισμός βόρεια του ποταμού Ουένσουμ (Wensum) στην σημερινή κομητεία Νόρφολκ. Με την πάροδο του χρόνου μεγάλωσε, πιθανώς λόγω της γειτνίασής της με τον ποταμό και την ευκολία μεταφορών που αυτός παρείχε. Έγινε γνωστή ως "North Wic" (wic είναι η παλαιότερη λέξη για τον όρο "λιμένας"). Το όνομα της πόλης αναγράφεται για πρώτη φορά σε νόμισμα του 10ου αιώνα (925) και η πρώτη γραπτή αναφορά σε αυτήν γίνεται στο Liber Eliensis το 970^[7]. Εκείνη την εποχή το Νόριτς ήταν σημαντική πόλη, η οποία διέθετε νομισματοκοπείο και πιθανώς διεξαγόταν εκεί παζάρι σε εβδομαδιαία βάση. Πιθανότατα διέθετε, επίσης, και οχυρωματικά έργα. Τον 10ο αιώνα η πόλη επεκτάθηκε και στην νότια όχθη του ποταμού.^[9] Τον 10ο αιώνα άρχισε, επίσης, η εισβολή των Βίκινγκς στην Ανατολική Αγγλία. Πολλοί από αυτούς έμειναν τελικά στην περιοχή και στην πόλη.

Το 1004 μ.Χ. Δανοί Βίκινγκς ανέπλευσαν τον ποταμό και επιτέθηκαν στην πόλη, την οποία και έκαψαν (με ευκολία, καθώς όλα τα κτίσματα ήταν κατασκευασμένα από ξύλο).^[10] Στο "Αγγλοσαξωνικό Χρονικό" αναφέρεται: "This year came Sweyne with his fleet to Norwich, plundering and burning the whole town." (αυτό το έτος ήλθε ο Σουέιν^[11] με το στόλο του στο Νόριτς, λεηλάτησε και έκαψε ολόκληρη την πόλη).^[7] Παρά την καταστροφή, η πόλη ανοικοδομήθηκε και πέρασε εκ νέου σε περίοδο ακμής. Κατάλοιπο της εισβολής των Δανών είναι τα παλαιά τοπωνύμια που διατηρούνται ακόμη στην πόλη, όπως τα ονόματα δρόμων με την προσθήκη του όρου "gate": "Potters gate" ονομάζεται η "οδός των κεραμοπλαστών" από την δανική λέξη "gatta" για την οδό.^[9]

Όταν έγινε η Νορμανδική εισβολή υπό τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή, το 1066, το Νόριτς ήταν μεγάλη κωμόπολη με περίπου 10.000 κατοίκους, Αγγλοσάξωνες, Νορμανδούς και Σκανδιναβούς και διέθετε 25 εκκλησίες. Οι νεοφερμένοι Νορμανδοί υποχρέωσαν τους Αγγλοσάξωνες να κατεδαφίσουν ένα κατοικημένο τμήμα για να κατασκευαστεί οχύρωση. Το 1075 είχε δημιουργηθεί ένα χωμάτινο ύψωμα και ολοκληρωθεί η κατασκευή ξύλινου φρουρίου, που περιβαλλόταν από φράχτη με πασσάλους. Η ξύλινη κατασκευή δικαιολογείται από την απουσία λίθων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Αγγλίας, το έδαφος της οποίας αποτελείται από άμμο και άργιλο^[7]

Στη νότια πλευρά του υψώματος υπήρχαν προστατευτικά αναχώματα και τάφροι. Ο κόμης Ralph de Guader, πρώτος αξιωματούχος του κάστρου, πολιορκήθηκε σε αυτό το 1075 από τα στρατεύματα του επισκόπου Λανφράν, έμπιστου του Γουλιέλμου, καθώς είχε συνωμοτήσει με δύο ακόμη κόμητες για την εκδίωξη του Γουλιέλμου. Ύστερα από τρίμηνη πολιορκία, επετράπη στους υπερασπιστές να βγουν από το κάστρο άοπλοι.

Η πόλη αναφέρεται στο Domesday Book το 1086 ως μια από τις μεγαλύτερες κωμοπόλεις της Αγγλίας με πληθυσμό περίπου 6.000 κατοίκων. Τον 11ο αιώνα η περιοχή που σήμερα βρίσκεται εμπρός από τον καθεδρικό ναό της πόλης μετατράπηκε σε αγορά, η οποία έφερε την ονομασία "Tombland" από την σκανδιναβική λέξη "tomb" που σήμαινε "ανοικτός χώρος", γύρω από την οποία βρίσκονταν και οι κατοικίες των διοικητικών αξιωματούχων.^[10] Τον 14ο αιώνα ο πληθυσμός πιθανόν είχε ανέλθει εκ νέου στις 10.000 κατοίκους, με την πλειοψηφία τους να ασχολούνται με την επεξεργασία μαλλιού. Η δεύτερη πιο σημαντική απασχόληση ήταν η επεξεργασία δερμάτων και στην πόλη υπήρχαν αρκετοί βυρσοδέψες, υποδηματοποιοί και σαγματοποιοί.^[9] Στην αγορά συνέρρεε κόσμος από όλες τις γειτονικές περιοχές και κυκλοφορούσαν, εκτός από μαλλί και δερμάτινα είδη, βαφικές ύλες, ξυλεία, ρητίνη, κρασί και θαλασσινά από το παρακείμενο Γκρέιτ Γιάρμουθ.

Το 1096 θεμελιώθηκε και ο καθεδρικός ναός της πόλης με πρωτοβουλία των Νορμανδών. Κτίστηκε με πέτρες οι οποίες μεταφέρθηκαν από την Καν (Caen) της Νορμανδίας. Την ίδια περίοδο οι Νορμανδοί κατασκεύασαν και προστατευτικό τείχος για την πόλη, με συνολικό μήκος περίπου 4 χλμ. Η οικονομική ευμάρεια της πόλης εκείνη την εποχή διαφαίνεται και από τον μεγάλο αριθμό σημαντικών κτισμάτων που κατασκευάστηκαν τότε: Ακόμη και σήμερα στην πόλη υπάρχουν 31 μεσαιωνικοί ναοί και πολλά κτίσματα της εποχής.^[8]

Το 1194 στο Νόριτς δίνονται, με διάταγμα, ορισμένες παραχωρήσεις, μεταξύ άλλων και αυτή της εκλογής του τοπικού κυβερνήτη. Το 1255 ορισμένοι βαρόνοι επαναστατούν κατά του Άγγλου βασιλιά. Το 1266 οι επαναστάτες λεηλάτησαν την πόλη, η οποία μετά από λίγο διάστημα επανήλθε στους κανονικούς ρυθμούς της. Η πόλη αποκτά το πρώτο της νοσοκομείο (St. Paul's Hospital) στις αρχές του 12ου αιώνα και το 1249 ιδρύεται και το Great Hospital. Στην πόλη υπήρχαν, επίσης, και λεπροκομεία. Η ασθένεια υποχώρησε τον 15ο αιώνα αλλά επανεμφανίστηκε τον 16ο.^[9]

Στην πόλη εγκαταστάθηκαν αυτή την περίοδο περίπου 4.500 εξειδικευμένοι υφαντές από την Φλάνδρα και την Βαλλωνία^[7] (αν και συχνά για να αποφύγουν τις διώξεις στις χώρες τους). Το ύφασμα τύπου Worstead προέρχεται από το μεγάλο εργοστάσιο ύφανσης που κατασκευάστηκε στο ομώνυμο χωριό στα βόρεια του Νόριτς.^[8]

Το 1578 επισκέφθηκε το Νόριτς, στα πλαίσια της περιοδείας της στην ανατολική Αγγλία, η βασίλισσα Ελισάβετ Α' και διέμεινε πέντε ημέρες. Το 1579 εμφανίζεται για πρώτη φορά επιδημία πανώλους στην πόλη.^[7]

Κατά την χρονική περίοδο 1650 - 1750 η πόλη κατατάσσεται δεύτερη σε ανάπτυξη, υποσκελιζόμενη μόνον από το Λονδίνο. Κύρια πηγή προσόδων της εξακολουθεί να είναι το μαλλί και τα υφάσματα. Αποκαλείται "πόλη του δάσους" ή "δάσος στην πόλη" λόγω της μεγάλης ελεύθερης έκτασης που μεσολαβεί ανάμεσα στα κτίρια και τα τείχη της.^[8] Γύρω στο 1700 ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 25.000 κατοίκους, παρά το γεγονός ότι και το 1625 και το 1665 επανεμφανίστηκε η επιδημία πανώλους. Το 1621 η πόλη απέκτησε "νοσοκομείο για παιδιά" (στην πραγματικότητα ορφανοτροφείο) και το 1688 απέκτησε γηροκομείο.^[9]

Η παραγωγή μαλλιού και υφασμάτων εξακολουθεί να ανθεί στην πόλη και τον 18ο αιώνα. Τα περισσότερα υφάσματα εξάγονται στη Βόρεια Αμερική, ενώ στην πόλη εισάγονται μετάξι, πορσελάνη και τσάι από την Άπω Ανατολή, ζάχαρη, ρούμι και ξυλεία από τις "δυτικές Ινδίες", αλιεύματα από το Γκρέιτ Γιάρμουθ και άνθρακας από το Νιούκασλ. Εξακολουθεί, επίσης, να υπάρχει ως σημαντική απασχόληση η επεξεργασία δερμάτων. Η ανάπτυξη επιφέρει περισσότερα έργα κοινωνικής μέριμνας: Το 1714 δημιουργείται στην πόλη ίδρυμα για άτομα με πνευματικές παθήσεις και, το 1721, η πόλη αποκτά και την πρώτη της εφημερίδα, το 1756 την πρώτη της Τράπεζα και το 1754 ένα χώρο συγκεντρώσεων όπου ο κόσμος μπορούσε να παίξει χαρτιά ή να παραστεί σε χοροεσπερίδες. Η κυκλοφορία στην πόλη αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό, που οι αρχές αναγκάζονται να κατεδαφίσουν τις πύλες στο τείχος για να την διευκολύνουν.^[9]

Η πόλη έφθασε στο απόγειο της οικονομικής της ανάπτυξης κατά την περίοδο 1740 - 1780. Πολιτιστικό κέντρο όμως άρχισε να γίνεται ύστερα από αυτή την εποχή, μολονότι το πρώτο θέατρο εκεί κατασκευάστηκε και λειτούργησε το 1758, μόλις το δεύτερο περιφερειακό (εκτός πρωτευούσης) θέατρο στην Αγγλία. Η αίγλη του συνέχισε να μεγαλώνει ως το 1768, οπότε έλαβε την βασιλική αναγνώριση και το προνόμιο επονομασίας του σε "Βασιλικό Θέατρο του Νόριτς" (Norwitch Royal Theatre).^[12]

Το 1797 ο Ναύαρχος Οράτιος Νέλσον δώρισε στην πόλη το σπαθί ενός Ισπανού ναυάρχου, ο οποίος είχε συλληφθεί κατά την ναυμαχία του Ακρωτηρίου του Αγίου Βικεντίου (Cape St. Vincent).

Το 1801 ο πληθυσμός της πόλης είχε φθάσει τους 36.000 κατοίκους. Παρέμεινε μια από τις μεγάλες περιφερειακές πόλεις, παρά το γεγονός ότι αναπτύχθηκαν ραγδαία και άλλες πόλεις στην κεντρική και βόρεια Αγγλία. Ο πληθυσμός της αυξάνεται - με χαμηλότερους ρυθμούς - ολόκληρο τον 19ο αιώνα και, το 1900, ξεπέρασε τους 100.000 κατοίκους.

Παρά την ανοικοδόμηση, από πεπειραμένους τεχνίτες, στις περιοχές του Χέιχαμ και πέριξ της Vauxhall Street, καθώς και την κατασκευή κατοικιών της μεσαίας τάξης γύρω από την Thorpe Street, το Νόριτς, όπως και οι περισσότερες πόλεις της εποχής, παρέμενε βρώμικο και ανθυγιεινό. Κατά τη διάρκεια του αιώνα επλήγη από επιδημίες χολέρας, τυφοειδούς πυρετού, διφθερίτιδας και ανεμοβλογιάς (η οποία, μάλιστα, κατά το 1830 ήταν υπεύθυνη για 530 θανάτους). Οι προσπάθειες βελτίωσης των συνθηκών είναι συνεχείς: Το 1804 δημιουργείται μια αστυκλινική, από την οποία οι άποροι μπορούσαν να προμηθεύονται δωρεάν φάρμακα. Δύο χρόνια αργότερα, με διάταγμα του Κοινοβουλίου, δημιουργείται η Επιτροπή Βελτίωσης (Improvement Commissioners)^[13], η οποία επιφορτίζεται με την ασφαλτόστρωση, τον καθαρισμό και τον φωτισμό των δρόμων. Το 1836 το Νόριτς απέκτησε αστυνομία. Δίκτυο υδροδιανομής είχε κατασκευαστεί ήδη από τον 18ο αιώνα, αλλά προοριζόταν μόνον για όσους μπορούσαν να πληρώσουν το κόστος εγκατάστασης και το νερό που προμήθευε δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρό. Το 1850 το δίκτυο επεκτείνεται και διανέμει πλέον καθαρό νερό. Το 1870 η πόλη απέκτησε δίκτυο υπονόμων και το 1879 αρχίζει επιχείρηση καθαριότητας στις φτωχογειτονιές.

Σημαντική για την πόλη ήταν η σύνδεσή της με το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, που πραγματοποιήθηκε το 1843 με την γραμμή Νόριτς - Γκρέιτ Γιάρμουθ.^[13] Η σιδηροδρομική σύνδεση με το Λονδίνο έγινε το 1849. Παράλληλα η πόλη αποκτά δημόσια βιβλιοθήκη (1857), δημόσια πάρκα και μουσεία.

Η υφαντική βιομηχανία γνωρίζει σημαντική κάμψη κατά τον 19ο αιώνα. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την βιομηχανία επεξεργασίας δερμάτων, η οποία ανθεί^[9]: Το Νόριτς γίνεται διάσημο για τις δερμάτινες μπότες και τα υποδήματα που κατασκευάζονται εκεί: Η παραγωγή κατά το 1861 αναφέρεται ότι έφθασε τις 24.000 ζεύγη την εβδομάδα και ο τομέας απασχολούσε περίπου 6.000 εργαζομένους.^[13] Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζυθοποιΐα, η οποία γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη. Στο Νόριτς δημιουργείται, επίσης, ένα εργοστάσιο μουστάρδας, το οποίο εξελίσσεται σε μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του χώρου (Colman's mustard)^[8] ενώ κινητήρια δύναμη για τα εργοστάσια είναι ο ατμός που παράγεται από την καύση γαιάνθρακα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση πυκνών ομιχλών κατά την διάρκεια των χειμώνων.

Με την αλλαγή του αιώνα (1899 - 1900) η πόλη απέκτησε ηλεκτροκίνητα τραμ, τα οποία το 1935 καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από λεωφορεία. Το 1903 ιδρύεται η Όπερα του Νόριτς (Grand Opera House), η οποία σήμερα δεν υπάρχει.

Τον Αύγουστο του 1912 η πόλη έζησε την χειρότερη πλημμύρα στην ιστορία της: Ύστερα από συνεχείς καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις (περίπου 16 εκ. ύψος βροχής εντός 30 ωρών) αρχικά πλημμύρισαν οι δρόμοι και στην συνέχεια ο ποταμός φούσκωσε προκαλώντας ακόμη χειρότερη πλημμύρα, η οποία κατέστρεψε περίπου 3.500 κατοικίες.^[7]

Κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή του Νόριτς δημιουργήθηκαν τα εργοστάσια αεροσκαφών "Mann Egerton and Boulton & Paul", τα οποία συνολικά κατασκεύασαν 2.500 αεροσκάφη κυρίως των τύπων "Short" και "Sopwith Camel".

Η περίοδος του Μεσοπολέμου σημαδεύεται από οικοδομική έκρηξη: Κατασκευάζονται περίπου 1000 κατοικίες ανά έτος, με το μέγιστο να σημειώνεται το 1927 και το 1838, με 1100 κατοικίες ανά έτος. Η πόλη ξεφεύγει από τα αρχικά όρια του τείχους της, αν και η ανοικοδόμηση του 1938 αφορούσε κυρίως ανακατασκευή κατοικιών στις φτωχογειτονιές. Η ανεργία στα τέλη της δεκαετίας του '20 καταπολεμήθηκε εν μέρει με την απασχόληση των ανέργων στην κατασκευή δημόσιων πάρκων (Earlham Park, Eaton Park και Wensum Park). Την επόμενη δεκαετία άρχισε η "εκκαθάριση" των παλαιών κατοικιών στις περιοχές που σήμερα βρίσκονται το Δημαρχείο και η Αγορά. Το νέο Δημαρχείο εγκαινιάστηκε το 1938 (αν και παραμένει ημιτελές ακόμη και σήμερα).^[7] το οποίο είναι του στυλ Αρ Ντεκό.^[8]

Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι αεροπορικές επιδρομές της Λουφτβάφε προκάλεσαν σοβαρές ζημιές - κυρίως από εμπρηστικές βόμβες - στην πόλη. Δεν έχει καταγραφεί πόσες επιχειρήσεις επλήγησαν, καταγράφεται όμως πλήρης καταστροφή 2.000 κατοικιών ενώ υπέστησαν ζημιές άλλες 27.000. Ευτυχώς, τα ανθρώπινα θύματα περιορίστηκαν σε μόνον 340 νεκρούς και περίπου 1.000 τραυματίες. Το 1944 ένα βρετανικό εκπαιδευτικό αεροσκάφος προσέκρουσε, λόγω ομίχλης, στον ιστό της σημαίας του ναού του Αγίου Φιλίππου. Ο πιλότος του, ανθυποσμηναγός Ραλφ Ντούλεϊ (Ralph Dooley) κατέβαλε απεγνωσμένες προσπάθειες για να μη το αφήσει να πέσει επάνω στις κατοικίες και τελικά το πέτυχε: Το αεροσκάφος κατέπεσε σε ακατοίκητο χώρο κοντά στην οδό Μπάρκερ (Barker str.). Δεν επέζησε κανείς από το πλήρωμα, αλλά ο ηρωισμός του πιλότου αναγνωρίστηκε με την κατασκευή ενός μικρού μνημείου με αναμνηστική πλάκα από τους κατοίκους της πόλης.^[13]

Το 1963 το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας (East Anglia University) υποδέχεται τους πρώτους του φοιτητές. Ακολούθησαν πρωτοποριακές κτηριακές κατασκευές, όπως το Κέντρο Πλαστικών Τεχνών Sainsbury (Sainsbury Centre for Visual Arts) που σχεδίασε το 1970 ο Σερ Νόρμαν Φόστερ. Το 1990 μετατράπηκε σε εθνικό πάρκο ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς πόρους της πόλης, το "Norfolk Broads". Με τη νέα χιλιετία εγκαινιάστηκε το κτήριο "Forum" στο οποίο στεγάστηκε η "Βιβλιοθήκη της χιλιετίας" (Millennium Library).^[8]

Η βιομηχανία υποδημάτων εξακολουθεί να ανθίζει, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τη ζυθοπαραγωγή: Το τελευταίο μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής μπύρας (Norwich Brewery) έκλεισε το 1985 και στην περιοχή παρέμειναν μόνο εταιρείες που ασχολούνται με την μικροζυθοποιία.

Η πόλη διοικείται από το Δημοτικό Συμβούλιο (City Council), το οποίο αποτελείται από 39 μέλη. Διοικητικός επικεφαλής είναι ο Λόρδος Δήμαρχος (Lord Mayor). Από το 1403 ως το 1835 το Νόριτς είχε το προνόμιο να εκλέγει ένα δήμαρχο και δύο αξιωματούχους που έφεραν τον τίτλο του "σερίφη" (sheriff). Το προνόμιο αυτό καταργήθηκε το 1835 με το διάταγμα αναμόρφωσης της δημοτικής διοίκησης και από τότε εκλέγεται μόνον ένας "σερίφης", ενώ η πόλη είναι μία από τις μόλις 15 του Ηνωμένου Βασιλείου που έχουν αυτό το δικαίωμα. Το 1909 το αξίωμα του δημάρχου αναβαθμίστηκε στο αξίωμα του Λόρδου Δημάρχου από τον βασιλιά Εδουάρδο τον Ζ'.

Για την περίοδο 2010-2011 Λαίδη Δήμαρχος είναι η Τζένι Λέι (Jenny Lay) και σερίφης ο Κρις Χίγκινς (Chris Higgins). ^[14]

Το Νόριτς εκλέγει, επίσης, 13 συμβούλους στο Κομητειακό Συμβούλιο του Νόρφολκ (Norfolk County Council).

Η οικονομία του σύγχρονου Νόριτς βασίζεται πλέον στον τομέα των υπηρεσιών, καθώς ελάχιστες από τις παλαιότερες βιομηχανίες της έχουν διατηρηθεί. Η πλέον γνωστή βιομηχανία που παραμένει είναι αυτή των προϊόντων Colman (κυρίως παράγει μουστάρδα), ελεγχόμενη όμως από τη μητρική "Unilever". Η εταιρεία "Aviva" παρέχει ασφαλιστικές υπηρεσίες και προήλθε από την συγχώνευση των "Norwitch Union" και CGU plc. το 2001, έχει τα κεντρικά γραφεία της στο Λονδίνο και σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές παγκοσμίως.^[15]

Η περιοχή των εγκαταστάσεων "Boulton & Paul Ltd" (βιομηχανία αεροσκαφών) έχει μετατραπεί σε σύμπλεγμα κέντρων διασκέδασης, στο οποίο διαθέτουν καταστήματα σχεδόν όλες οι μεγάλες φίρμες του χώρου, ενώ σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το στάδιο της ομώνυμης τοπικής ομάδας, του οποίου οι εγκαταστάσεις και οι παρακείμενοι χώροι αναβαθμίζονται.

Το Νόριτς είναι επίσης έδρα της εκδοτικής εταιρείας "Archant", η οποία εκδίδει τέσσερις ημερήσιες, 75 εβδομαδιαίες και 75 περιοδικά.^[16]

Η υπαίθρια αγορά της πόλης (που δημιουργήθηκε πριν 1000 περίπου χρόνια από τους Νορμανδούς) υπέστη αρκετές αναμορφώσεις και σήμερα λειτουργεί έξι ημέρες την εβδομάδα και είναι η μεγαλύτερη υπαίθρια αγορά της Αγγλίας, διοικούμενη από το Συμβούλιο της πόλης.

Στο Νόριτς εδρεύει το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας (East Anglia University), το οποίο άρχισε να λειτουργεί το 1963 και είναι εγκατεστημένο στις παρυφές του Νόριτς. Το σημερινό Πανεπιστημιακό Κολλέγιο Τεχνών (Norwich University College of the Arts) ιδρύθηκε το 1845 υπό την επωνυμία "Norwich School of Art and Design" (Σχολή Τεχνης και Σχεδίου) και βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Από το 2001 λειτουργεί, επίσης, το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Νόρφολκ και Νόριτς (Norfolk and Norwich University Hospital) στο προάστιο Κόλνεϊ (Colney).

• Μουσείο και αίθουσα εκθέσεων τέχνης του Φρουρίου (Norwich Castle Museum and Art Gallery): Στεγάζεται στο Φρούριο της πόλης, που κατασκευάστηκε από τους Νορμανδούς πριν 900 περίπου έτη ως βασιλικό ανάκτορο. Στεγάζει συλλογές έργων καλών τεχνών, αρχαιολογίας και φυσικής ιστορίας.^[17]
• Στρατιωτικό Μουσείο του Νόρφολκ (Royal Norfolk Regimental Museum): Στεγάζει κυρίως φωτογραφικό υλικό από την στρατιωτική διοίκηση (Regiment) που δημιουργήθηκε το 1685.
• Κέντρο Πλαστικών Τεχνών Σένσμπουρι (Sainsbury Centre for Visual Arts (SCVA)): Βρίσκεται στο εσωτερικό της Πανεπιστημιούπολης. Δημιουργήθηκε το 1973 όταν ο Σερ Ρόμπερτ Σένσμπουρι και η σύζυγός του Λίζα δώρησαν στο Πανεπιστήμιο την συλλογή τους από 300 έργα τέχνης. Το κτίσμα είναι δημιουργία του αρχιτέκτονα Σερ Νόρμαν Φόστερ και στεγάζει εκθέματα κάθε μορφής τέχνης - τα αρχικά 300 περίπου αντικείμενα σήμερα έχουν φθάσει τις 5.500 περιλαμβανομένων και έργων των Πάμπλο Πικάσο και Εντγκάρ Ντεγκά^[18]

Η πόλη είναι έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας Νόριτς Σίτι (προσωνύμιο "Τα καναρίνια", "The Canaries") η οποία αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ και έχει ως έδρα το στάδιο "Κάροου Ρόουντ" (Carrow Road). "Τοπικός" ανταγωνιστής της είναι η ομάδα Ίπσουιτς Τάουν (Ipswich Town). Η ομάδα έχει κερδίσει δύο φορές το Κύπελλο της Φούτμπολ Λιγκ.

Υπάρχουν επίσης και αρκετοί μικρότεροι αθλητικοί σύλλογοι, κυριότερος από τους οποίους είναι η "Νόριτς Γιουνάιτεντ" (Norwich United).

Από τις νότιες παρυφές της πόλης διέρχεται η μεγάλη οδική αρτηρία Α47 που την συνδέει με το Γκρέιτ Γιάρμουθ (ανατολικά) και το Κινγκς Λυν (Kings Lynn) δυτικά. Μέσω του αυτοκινητοδρόμου Α11 συνδέεται επίσης με το Κέμπριτζ απ' όπου, μέσω του Μ11 συνδέεται με το Λονδίνο.

Το Νόριτς διαθέτει σιδηροδρομική σύνδεση με πυκνά δρομολόγια για σχεδόν όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας αλλά και τοπικά δρομολόγια. Συνδέεται με τον σταθμό της Λίβερπουλ στριτ στο Λονδίνο, με το Μάντσεστερ, το Πίτερσμπρο και το Νότιγχαμ. Διαθέτει επιβλητικής αρχιτεκτονικής σιδηροδρομικό σταθμό.

Το Νόριτς διαθέτει επίσης διεθνές αεροδρόμιο, το οποίο αποτελεί έναν από τους κόμβους του Σίπχολ, διεθνούς αεροδρομίου του Άμστερνταμ.

• Νόριτς, σχετικά βίντεο και φωτογραφίες στο Wikimedia Commons.