ابوالفضل احمد میدانی

ابوالفضل احمد بن محمد میدانی نیشابوری که بیشتر با نام ابوالفضل میدانی شناخته‌ می‌شود، (به اختضار: میدانی یا المیدانی) زبان‌شناس، ادیب، شاعر و نویسنده ایرانی مشهور به شیخ الادب و الامام ابو الفضل المیدانی در سده پنجم و ششم هجری قمری بوده‌است. میدانی به دو زبان فارسی و عربی کاملاً مسلط بود. او از شاگردان ابوالحسن علی بن احمد واحدی و یعقوب بن احمد نیشابوری بود. فرزندش، سعید بن احمد میدانی، و ابوجعفر احمد بن علی مقری بیهقی از شاگردان او بودند.

ابوالفضل احمد میدانی نیشابوری.

• (به عربی: أحمد بن محمد بن أحمد بن إبراهیم المیدانی أبو الفضل النیسابوری)

احمد میدانی در نیشابور به دنیا آمد و در همان‌جا پرورش یافت. نیشابور در زمان او یکی از بزرگترین مراکز تمدن اسلامی به شمار می‌رفت و او در این شهر ساکن محلهٔ میدان زیاد بود، به میدانی مشهور شد. میدانی در سال ۵۱۸ قمری در همین محله در نیشابور درگذشت.

• «مجمع الامثال» یا «جامع الامثال» :معروف‌ترین اثر وی [۱]^{[پیوند مرده]} [۲]^{[پیوند مرده]} که در فارسی با عنوان مجمع الامثال به همراه معادل فارسی توسط مصطفی تراویده و در یک مجموعه ۴ جلدی ترجمه شده است
• «السامی فی الاسامی»
• «الهادی للشادی»، در نحو فارسی
• «نزهة الطرف»، در علم صرف
• «شرح المفضلیات» یا «اسماء التفضیل»
• «الانموذج»، در نحو
• کتاب «النحو المیدانی»
• «المصادر»
• «منیة الراضی فی رسائل القاضی»
• «اساس العربیة»
• قید الأوابد من الفوائد.

• تاریخ ادبیات در ایران (۳۱۸/ ۲)
• دانشنامه تاریخ ادبیات عربی نوشته عمر فروخ جلد سوم ذیل «میدانی»
• معجم الادباء (۵۱–۴۵/ ۵)
• معجم البلدان (۲۷۹/ ۵)
• اسلام وب^{[پیوند مرده]}
• دارالمعرفه^{[پیوند مرده]}
• دانشنامه شامله
• دانشنامه العربیه