Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն

Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն
ԽՍՀՄ դրոշ Զինանշան
Կարգավիճակ	պատմական պետություն
Ներառում է	ՌԽՖՍՀ, Ուկրաինական ԽՍՀ, Բելառուսական ԽՍՀ, Հայկական ԽՍՀ, Վրացական ԽՍՀ, Ադրբեջանական ԽՍՀ, Լիտվական ԽՍՀ, Լատվիական ԽՍՀ, Էստոնական ԽՍՀ, Մոլդովական ԽՍՀ, Ղազախական ԽՍՀ, Ղրղզական ԽՍՀ, Ուզբեկական ԽՍՀ, Թուրքմենական ԽՍՀ, Տաջիկական ԽՍՀ, Կարելո-Ֆիննական ԽՍՀ և ԱԽՖՍՀ
Պետական լեզու	ռուսերեն
Մայրաքաղաք	Մոսկվա
Պետական կարգ	խորհրդային հանրապետություն, Խորհրդարանական հանրապետություն, միակուսակցական համակարգ, դաշնություն և communist dictatorship?
Օրենսդիր մարմին	Գերագույն խորհուրդ
Երկրի ղեկավար	Միխայիլ Գորբաչով
Կառավարության ղեկավար	Իվան Սիլաև
Ազգաբնակչություն	293 047 571 մարդ (1989)
Կրոն	Աշխարհիկ պետություն
Հիմն	ԽՍՀՄ հիմն
Կարգախոս	Пролетарии всех стран, соединяйтесь!, Пролетарі всіх країн, єднайтеся!, Пралетарыі ўсіх краін, яднайцеся!, Бутун дунё пролетарлари, бирлашингиз!, Барлық елдердің пролетарлары, бірігіңдер!, პროლეტარებო ყველა ქვეყნისა, შეერთდით!, Бүтүн өлкәләрин пролетарлары, бирләшин!, Visų šalių proletarai, vienykitės!, Пролетарь дин тоате цэриле, униць-вэ!, Бардык өлкөлөрдүн пролетарлары, бириккиле!, Пролетарҳои ҳамаи мамлакатҳо, як шавед!, Պրոլետարներ բոլոր երկրների, միացե՜ք։, Әхли юртларың пролетарлары, бирлешиң! և Kõigi maade proletaarlased, ühinege!
Հիմնադրված է	դեկտեմբերի 30, 1922[1][2] թ.
Արժույթ	ԽՍՀՄ ռուբլի
Ազգային տոն	Հոկտեմբերյան հեղափոխության օր
Ինտերնետ-դոմեն	.su

ԽՍՀՄ պատմության հետ կապված թեմաներ
ԽՍՀՄ պատմություն
Նախապատմություն Կոմունիզմ Բոլշևիզմ Համաշխարհային հեղափոխություն Ռուսական սոցիալ-դեմոկրատական աշխատավորական կուսակցություն ՌՍԴԱԿ-ի 2-րդ համագումար Բոլշևիկյան կուսակցություն Ռուսական կայսրություն Առաջին համաշխարհային պատերազմ Փետրվարյան հեղափոխություն
1917–1927: Կազմավորում Հոկտեմբերյան հեղափոխություն Ռուսաստանի քաղաքացիական պատերազմ Բրեստ-Լիտովսկի պայմանագիր Կարմիր ահաբեկչություն Ռազմական կոմունիզմ Նոր տնտեսական քաղաքականություն ԽՍՀՄ կազմավորման պայմանագիր Ազգային-տարածքային սահմանազատումը ԽՍՀՄ-ում Լենինի մահ և հուղարկավորություն
1927-1953: Ստալինիզմ Սոցիալիզմն առանձին վերցրած երկրում Կոլեկտիվացում Սովը ԽՍՀՄ-ում (1932-1933) Հոլոդոմոր Սովը Ղազախստանում (1932-1933) Ինդուստրալացում Մշակութային հեղափոխություն Մեծ տեռոր Մոսկովյան գործընթացներ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ Մոլոտով-Ռիբենտրոպ պակտ Հայրենական մեծ պատերազմ Բարբարոսա ռազմական գործողություն Բալթյան երկրների բռնազավթում Բեսարաբիայի և Հյուսիսային Բուկովինայի միացումը ԽՍՀՄ-ին Բեռլինի ճակատամարտ Մանջուրական ռազմական գործողություն Տեղահանություն Սովը ԽՍՀՄ-ում (1946-1947) Սառը պատերազմ Բեռլինի շրջափակում Կորեական պատերազմ Հնդկա-չինական պատերազմ Ստալինի մահ և հուղարկավորություն
1953-1964: Խրուշչովյան ձնհալ 1953 թվականի հունիսի 17-ի իրադարձությունները ԳԴՀ-ում Չհերկված հողերի յուրացում Ղրիմի հանձնում Խրուշչովյան ձնհալ Ապաստալինականացում «Անձի պաշտամունքի և դրա հետևանքների մասին» Մենք ձեզ կթաղենք 1956 թվականի Թբիլիսյան իրադարձություններ Հունգարական հեղափոխություն (1956) Աշխատավարձի բարեփոխում Կուբայական հեղափոխություն Խաղաղ գոյակցություն Խորհրդա-չինական պառակտում Տիեզերական ծրագիր Կարիբյան ճգնաժամ
1964-1982: Լճացման դարաշրջան Բրեժնևի դոկտրին Լճացում Երևանի ցույցեր (1965) Վեցօրյա պատերազմ Միջազգային լարվածության լիցքաթափում Վիետնամի պատերազմ Լաոսի քաղաքացիական պատերազմ «Մենյու» ռազմական գործողություն Կամբոջայի քաղաքացիական պատերազմ Սայգոնի անկում Ահեղ դատաստանի պատերազմ Պրահայի գարուն Վարշավյան պակտի ներխուժումը Չեխոսլովակիա Պատերազմներն Աֆրիկայում Անգոլայի անկախության պատերազմ Անգոլայի քաղաքացիական պատերազմ Մոզամբիկի անկախության պատերազմ Մոզամբիկի քաղաքացիական պատերազմ Նամիբիայի անկախության պատերազմ Պատերազմ Հարավային Ռոդեզիայում Կամբոջա-վիետնամական պատերազմ Աֆղանական պատերազմ Ամառային օլիմպիական խաղեր 1980 Օլիմպիական խաղերի բոյկոտներ Ամառային օլիմպիական խաղերի բոյկոտ (1980) Ամառային օլիմպիական խաղերի բոյկոտ (1984) Լեհական գործադուլ Բրեժնևի մահ և հուղարկավորություն
1982–1991: Անկում և փլուզում ԱՄՆ-ի ներխուժումը Գրենադա Գլասնոստ Վերակառուցում Չեռնոբիլի ատոմակայանի վթար Խորհրդային զորքերի դուրսբերումն Աֆղանստանից Երգող հեղափոխություն Էստոնիայի ինքնիշխանության հռչակագիր Բալթյան ուղի Լիտվայի անկախության վերականգնման ակտ Լիտվայի տնտեսական շրջափակում Լատվիայի անկախության վերականգնման հռչակագիր 1989 թվականի հեղափոխություններ Եվրոպական պիկնիկ Խաղաղ հեղափոխություն ԳԴՀ-ում Բեռլինի պատի փլուզում Թավշյա հեղափոխություն Հունգարիայի անցումը ժողովրդավարությանը Ռումինական հեղափոխություն Գերմանիայի միավորում ԽՍՀՄ փլուզում Ժելտոքսան Արցախյան ազատամարտ Թբիլիսյան ողբերգություն Սև հունվար Օշի իրադարձություններ Օրենքների պատերազմ Անկարգություններ Դուշանբեում Հունվարյան դեպքեր Բարիկադներ Հանրաքվե Նոր դաշնակցային պայմանագիր Օգոստոսյան պուտչ Ուկրաինայի անկախություն Հանրաքվե Բելովեժյան համաձայնագրեր Ալմա-Աթայի հռչակագիր
ԽՍՀՄ-ի ղեկավարություն Լենին Ստալին Մալենկով Խրուշչով Բրեժնև Անդրոպով Չեռնենկո Գորբաչով Եռյակների ցանկ
Կապված թեմաներ Հակակապիտալիզմ Մշակույթ Տնտեսություն Կրթություն Աշխարհագրություն Պատմություն Ղեկավարություն Քաղաքականություն Ռուսաստան Խորհրդային հանրապետություններ Հետխորհրդային երկրներ
դ ք խ

Խորհրդային Միություն, պաշտոնապես՝ Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն (ԽՍՀՄ), նախկին դաշնային սոցիալիստական կոմունիստական պետություն Եվրասիայում, որը կազմավորվել է 1922 թվականի դեկտեմբերի 30-ին և կազմալուծվել 1991 թվականի դեկտեմբերի 26-ին։ Անվանապես մի քանի ազգային հանրապետություններից բաղկացած դաշնային միավորում էր, իսկ գործնականում կառավարությունն ու տնտեսությունը խիստ կենտրոնացված էին, ընդհուպ մինչև պետության փլուզումը։ ԽՍՀՄ-ն միակուսակցական պետություն էր մինչև 1990 թվականը, որը կառավարում էր Կոմունիստական կուսակցությունը։ Մայրաքաղաքը Մոսկվան էր, իսկ տարածքով և բնակչությամբ ամենամեծ հանրապետությունը՝ Ռուսաստանի Խորհրդային Ֆեդերատիվ Սոցիալիստական Հանրապետությունը։ Խոշոր քաղաքների թվում էին Լենինգրադը (ՌԽՖՍՀ), Կիևը (Ուկրաինական ԽՍՀ), Մինսկը (Բելառուսական ԽՍՀ), Տաշքենդը (Ուզբեկական ԽՍՀ), Ալմա-Աթան (Ղազախական ԽՍՀ) և Նովոսիբիրսկը (ՌԽՖՍՀ)։ Իր գոյության տարիներին աշխարհի խոշորագույն պետությունն էր, որի տարածքը կազմում էր 22 402 200 կմ${\displaystyle ^{2}}$ և ընդգրկված էր 11 ժամային գոտիներում։

Խորհրդային Միության արմատները ձգվում են 1917 թվականի Հոկտեմբերյան հեղափոխություն, երբ բոլշևիկները Վլադիմիր Լենինի գլխավորությամբ տապալեցին ժամանակավոր կառավարությանը, որն ավելի վաղ՝ Փետրվարյան հեղափոխությունից հետո, փոխարինման էր եկել Ռոմանովների արքայատոհմին։ Նրանք հիմնադրեցին Ռուսական Խորհրդային Հանրապետությունը՝ աշխարհում սահմանադրորեն ամրագրված առաջին սոցիալիստական պետությունը։ Բոլշևիկների (Կարմիր բանակ) և հակաբոլշևիկյան ուժերի միջև սրված հարաբերությունները նախկին Ռուսական կայսրության տարածքում վերածվեցին քաղաքացիական պատերազմի։ Հակաբոլշևիկյան ուժերի մեջ ամենամեծ խմբակցությունը Սպիտակ գվարդիան էր։ Վերջինս ներգրավված էր բոլշևիկների նկատմամբ դաժան հակակոմունիստական բռնաճնշումների մեջ, որն առավել հայտնի է Սպիտակ տեռոր անվամբ։ Կարմիր բանակը տարածվեց և տեղի բոլշևիկներին օգնեց վերցնելու իշխանությունը՝ ստեղծելով սովետներ, Կարմիր տեռորի միջոցով ճնշելով նրանց քաղաքական ընդդիմախոսներին և ապստամբ գյուղացիներին։ 1922 թվականին իշխանության բալանսը փոխվեց, և բոլշևիկները հաղթանակ տարան՝ ձևավորելով Խորհրդային Միությունը, որի կազմում էին Ռուսական, Անդրկովկասյան, Ուկրաինական և Բելառուսական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունները։ Քաղաքացիական պատերազմի ավարտից հետո՝ Լենինի կառավարությունը ներկայացրեց Նոր տնտեսական քաղաքականությունը (ՆԷՊ), որը ենթադրում էր մասնակի վերադարձ ազատ շուկայական հարաբերություններին և մասնավոր սեփականությանը։ Դա հանգեցրեց տնտեսական վերելքի։

1924 թվականին Լենինի մահից հետո իշխանության եկավ Իոսիֆ Ստալինը, որը Կոմունիստական կուսակցության ներսում ճնշեց իր քաղաքական բոլոր հակառակորդներին և երկրում հաստատեց վարչահրամայական տնտեսական համակարգ։ Ծայրահեղ բռնի միջոցներով Ստալինը երկիրը ենթարկեց արագ ինդուստրացման և հարկադիր կոլեկտիվացման, որը, չնայած զգալի տնտեսական աճին, 1932–1933 թվականներին երկրի տարբեր հատվածներում հանգեցրեց արհեստական սովի և ընդարձակեց ԳՈւԼԱԳ-ի ուղղիչ-աշխատանքային գաղութների համակարգը, որը ձևավորվել էր դեռևս 1918 թվականին։ Ստալինը նաև տառապում էր քաղաքական պարանոյայով, որի պատճառով 1930-ական թվականներին իրականացվում էին զանգվածային բռնաճնշումներ («Մեծ զտում»), որն արտահայտվում էր Ստալինի հակառակորդներին կուսակցության շարքերից հեռացնելով և մեկուսացնելով, բարձրաստիճան զինվորականների, Կոմունիստական կուսակցության անդամների և խորհրդային հասարակ քաղաքացիների զանգվածային ձերբակալություններով, որոնք այնուհետև ուղարկվում էին ուղղիչ-աշխատանքային ճամբարներ կամ էլ մահվան էին դատապարտվում։

1939 թվականի օգոստոսի 23-ին՝ արևմտյան տերությունների հետ հակաֆաշիստական դաշինք կազմելու անհաջող ջանքերից հետո, Խորհրդային Միությունը Նացիստական Գերմանիայի հետ կնքեց չհարձակման պայմանագիր («Մոլոտով-Ռիբենտրոպ պակտ»), որի գաղտնի արձանագրությունների պայմաններին համապատասխան՝ երկու տերությունները, որպես դաշնակիցներ, Արևելյան Եվրոպան բաժանեցին ազդեցության գոտիների, մասնավորապես ռուսական բանակը բռնազավթեց Արևելյան Լեհաստանը, Բալթյան Հանրապետությունները (Էստոնիա, Լատվիա, Լիտվա) և այլ տարածքներ։ Այնուամենայնիվ, 1941 թվականի հունիսին Գերմանիան լայնամասշտաբ ռազմական գործողություն սկսեց նախկին դաշնակցի դեմ («Բարբարոսա» գործողություն)։ Առանցքի ուժերին դիմակայելու համար Խորհրդային Միությունը մարդկային խոշոր կորուստներ էր կրում։ Այդուհանդերձ, պատերազմում շրջադարձային դարձավ Ստալինգրադը, որտեղ Նացիստական բանակը ջախջախվեց։ Ի վերջո, 1945 թվականի մայիսի 9-ին կարմիրբանակայիններին հաջողվում է հասնել մինչև Բեռլին և հաղթանակ տանել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի եվրոպական ճակատում։ Կարմիր բանակի գրաված տարածքներում հիմնվեցին այսպես կոչված Սոցիալիստական ճամբարի «արբանյակ» պետությունները։ Հետպատերազմական աշխարհաքաղաքական պայմաններում՝ 1947 թվականին սկսվեց Սառը պատերազմի ժամանակաշրջանը, մի կողմից՝ ԽՍՀՄ և սոցիալիստական ճամբարի երկրների և մյուս կողմից՝ Արևմուտքի (Միացյալ Նահանգներ, ՆԱՏՕ-ի դաշնակիցներ և այլք) երկրների միջև։ Սառը պատերազմի պայմաններում Միացյալ Նահանգները և Խորհրդային Միությունը հռչակվեցին որպես գերտերություններ։

1953 թվականին՝ Ստալինի մահից հետո, Նիկիտա Խրուշչովի ղեկավարությամբ երկրում սկսվեց նոր ժամանակաշրջան, որն առավել հայտնի դարձավ «Խրուշչովյան ձնհալ» անվամբ։ Վերջ տրվեց Ստալինի օրոք ձևավորված անձի պաշտամունքին, համաներում շնորհվեց բազմաթիվ աքսորյալների, թուլացվեց ամբողջատիրական համակարգը։ Երկիրը թևակոխեց զարգացման նոր փուլ, միլիոնավոր գյուղացիներ տեղափոխվեցին արդյունաբերական քաղաքներ։ ԽՍՀՄ-ը շուտով գլխավորեց տիեզերական մրցավազքը` հաջողությամբ բաց տիեզերք ուղարկելով առաջին արբանյակը և առաջին մարդուն։ Բացի այդ, ԽՍՀՄ-ն առաջին ավտոմատ միջմոլորակային կայանն ուղարկեց հարևան մոլորակ՝ Վեներա։ 1970-ական թվականների վերջին խորհրդա-ամերիկյան հարաբերություններում նկատվեց լարվածության թուլացում, որը սակայն վերականգնվեց 1979 թվականին, երբ Խորհրդային Միությունն իր զորքերը մտցրեց Աֆղանստան։ Պատերազմը խլեց տնտեսական մեծ ռեսուրսներ, իսկ լարվածությունն էլ ավելի մեծացավ, երբ Միացյալ Նահանգներն սկսեց ռազմական օգնություն տրամադրել Մոջահեդներին։

1980-ականների կեսերին ԽՍՀՄ վերջին առաջնորդ Միխայիլ Գորբաչովը փորձում էր բարեփոխումների միջոցով առավել ազատականացնել տնտեսությունը և երկրի սոցիալ-քաղաքական վիճակը՝ առաջ քաշելով «Պերեստրոյկայի» (վերակառուցում) և «Գլասնոստի» (հրապարակայնություն) քաղաքականությունները։ Նպատակն էր պահպանել Կոմունիստական կուսակցության մենաշնորհային դիրքը և միաժամանակ շտկել ահագնացող տնտեսական լճացումը։ Սառը պատերազմն իր մայրամուտին հասավ հենց Գորբաչովի պաշտոնավարման ընթացքում, իսկ 1989 թվականին Արևելյան Եվրոպայի Վարշավայի պայմանագրի կազմակերպության անդամ երկրները տապալեցին իրենց մարքսիստ-լենինիստական ռեժիմները։ Վերջ դրվեց «Երկաթե վարագույրին»։ Սա նաև հանգեցրեց ԽՍՀՄ ներսում ազգայնական և անջատողական բուռն շարժումների վերելքին։ Կենտրոնական իշխանությունները նախաձեռնեցին ԽՍՀՄ-ն պահպանելու համամիութենական հանրաքվե, որը բոյկոտեցին Բալթյան հանրապետությունները, Հայաստանը, Վրաստանը և Մոլդովան, ինչի հետևանքով ընտրողների մեծամասնությունը կողմ արտահայտվեց ԽՍՀՄ պահպանմանը՝ որպես «իրավահավասար ինքնիշխան հանրապետությունների նորացված դաշնություն»։ 1991 թվականի օգոստոսին ԽՍՀՄ իշխանության պահպանողական թևը պետհեղաշրջում կազմակերպեց («Օգոստոսյան պուտչ»), որը ձախողվեց։ Պետական հեղաշրջման ճնշման գործում մեծ դերակատարություն է ունեցել Ռուսաստանի առաջին նախագահ Բորիս Ելցինը։ Արդյունքում, Կոմունիստական կուսակցության գործունեությունն արգելվեց։ 1991 թվականի դեկտեմբերի 25-ին Գորբաչովը հրաժարական տվեց, միութենական մնացած հանրապետությունները դուրս եկան Խորհրդային Միության կազմից և սկսեցին հանդես գալ որպես հետխորհրդային անկախ պետություններ։ Ռուսաստանի Դաշնությունը (նախկինում՝ ՌԽՖՍՀ) ստանձնեց Խորհրդային Միության իրավահաջորդությունը։ Խորհրդային Միությունը պաշտոնապես կազմալուծվեց 1991 թվականի դեկտեմբերի 26-ին։

Խորհրդային Միությունը գրանցել է սոցիալ-տեխնոլոգիական բազմաթիվ ձեռքբերումներ ու նորարարություններ, հատկապես ռազմական ոլորտում։ Նա կարող էր պարծենալ աշխարհում երկրորդ տնտեսությամբ և խոշորագույն մշտական բանակով^[3][4][5]։ Խորհրդային Միությունը հանդիսանում էր միջուկային հինգ երկրներից մեկը։ Բացի այդ, ԽՍՀՄ-ն ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի մշտական անդամներից մեկն էր ու անդամակցում էր ԵԱՀԿ-ին, Արհմիությունների համաշխարհային ֆեդերացիային, Սոցիալիստական երկրների տնտեսական համագործակցության կազմակերպությանը և Վարշավայի պակտին։

Մինչև իր փլուզումը՝ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո շուրջ չորս տասնամյակ, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների հետ միասին ԽՍՀՄ-ն ուներ գերտերության կարգավիճակ։ Երբեմն կոչվելով «Խորհրդային կայսրություն»՝ իր ազդեցության տակ էր պահում Կենտրոնական և Արևելյան Եվրոպան, իսկ շնորհիվ ռազմական ու տնտեսական հզորության, պրոքսի պատերազմների, զարգացող երկրների վրա իր ազդեցության, ինչպես նաև տիեզերական տեխնոլոգիաների և ռազմական արդյունաբերության ոլորտներում գիտական ուսումնասիրությունների ֆինանսավորման՝ նաև ողջ աշխարհի վրա^[6][7]։

«Советский» բառի հիմքում ընկած է ռուսերեն «совет» բառը, որը նշանակում է «սովետ, խորհուրդ»^[8]։ Առաջացել է սլավոնական նախալեզվի «vět-iti» («տեղեկացնել») բայական հիմքից։

Ռուսաստանի պատմության ընթացքում որոշ մարմիններ կոչվել են սովետներ (խորհուրդներ)։ Ռուսական կայսրությունում 1810-1917 թվականներին գործած Պետական խորհուրդը 1905 թվականի ապստամբությունից հետո սկսել է կոչվել Մինիստրների խորհուրդ^[9]։

«Վրացական գործ»-ի ժամանակ Վլադիմիր Լենինը, կանխատեսելով Իոսիֆ Ստալինի և նրա կողմնակիցների՝ Մեծ Ռուսաստան ունենալու էթնիկ շովինիստական նկրտումները, այդ ազգային պետություններին կոչ արեց միանալ Ռուսաստանին՝ որպես մեծ միության կիսանկախ մասեր, որը նախապես անվանեց Եվրոպայի և Ասիայի սովետական երկրների միություն (ռուս.՝ Союз Советских Республик Европы и Азии)^[10]։ Սկզբից Ստալինը դեմ էր այդ առաջարկին, բայց հետո ընդունեց, թեև Լենինի համաձայնությամբ փոխեց անվանումը՝ «Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն» (ՍՍՀՄ). բոլոր հանրապետությունները ձևավորվել են որպես սոցիալիստական սովետներ և մինչև 1936 թվականը կառուցվածքային փոփոխություններ չեն կրել։ Որոշ հանրապետությունների մայրենի լեզվում «սովետ» բառը փոխարինվեց «խորհուրդ» բառով։

Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միության փոխարեն սկսեցին ավելի հաճախ օգտագործել ՍՍՀՄ հապավումը, որը հայտնի դարձավ ամբողջ աշխարհում։ Խորհրդային պետության այլ կարճ ձևերից են Խորհրդային Միությունը (Սովետական Միություն) և ԽՍՀ Միություն (ՍՍՀ Միություն)։

Անգլալեզու մամուլում պետությունն անվանում էին «Soviet Union» կամ «USSR», ֆրանսիականում՝ «Union soviétique» կամ «URSS», գերմանականում՝ «Sowjetunion» կամ «UdSSR»։ Անգլախոս աշխարհում Խորհրդային Միությանը ոչ պաշտոնապես անվանում էին նաև Ռուսաստան, իսկ քաղաքացիներին՝ ռուսներ^[11], թեև դա սխալ էր, քանի որ Ռուսաստանը Խորհրդային Միության հանրապետություններից միայն մեկն էր^[12]։ Աշխարհի մնացած երկրներում ևս հաճախ էին կիրառում երկրի և քաղաքացիների այս սխալ անվանումները։

Խորհրդային միության տարածքը կազմել է 22 402 200 կմ${\displaystyle ^{2}}$ և եղել աշխարհի խոշորագույն պետությունը^[13]. կարգավիճակ, որն ավելի ուշ փոխանցվել է նրա իրավահաջորդ պետությանը՝ Ռուսաստանին^[14]։ Զբաղեցրել է Երկրագնդի ցամաքային տարածքի մեկ վեցերորդ մասը, իսկ չափսերով համեմատելի եղել Հյուսիսային Ամերիկա մայրցամաքի հետ^[15]։ ԽՍՀՄ արևմտյան հատվածը, որը գտնվում էր Եվրոպա աշխարհամասի տարածքում և զբաղեցնում էր պետության տարածքի մեկ քառորդը, եղել է ԽՍՀՄ մշակութային ու տնտեսական կենտրոնը։ Ասիայում գտնվող արևելյան հատվածը, որն արևելքում հասնում էր մինչև Խաղաղ օվկիանոս, իսկ հարավում՝ Աֆղանստան, բացառությամբ Կենտրոնական Ասիայի որոշ շրջանների, խիտ բնակեցված չէր։ Խորհրդային միության ծայր արևելքից մինչև ծայր արևմուտք երկարությունը կազմել է մոտավորապես 10 000 կմ, որը բաժանված էր 11 ժամային գոտիների միջև, իսկ հյուսիսից հարավ հեռավորությունը՝ 7 200 կմ։ ԽՍՀՄ տարածքը բաժանված է եղել 5 կլիմայական գոտիների միջև՝ տունդրա, տայգա, տափաստանային, անապատային և լեռնային։

Խորհրդային Միությունը, ինչպես ներկայումս Ռուսաստանը, ունեցել է աշխարհի ամենաերկար սահմանը, որը կազմել է շուրջ 60 000 կմ (հասարակածի երկարությունից 1,5 անգամ ավելի)։ Դրա երկու երրորդը կազմել է ցամաքային սահմանը։ 1945-1991 թվականներին Խորհրդային Միությունը ցամքային սահման է ունեցել արևմուտքում՝ Նորվեգիայի, Ֆինլանդիայի, Լեհաստանի, Չեխոսլովակիայի, Հունգարիայի, Ռումինիայի, հարավում՝ Թուրքիայի, Իրանի, Աֆղանստանի, Չինաստանի, Մոնղոլիայի, Հյուսիսային Կորեայի հետ, իսկ ծովային սահման՝ Միացյալ Նահանգների, Շվեդիայի և Ճապոնիայի հետ։ Միացյալ Նահանգներից ԽՍՀՄ-ն բաժանված է եղել Բերինգի նեղուցով, Շվեդիայից՝ Բալթիկ ծովով, իսկ Ճապոնիայից՝ Լապերուզի նեղուցով։

Խորհրդային միության ափերը ողողում էին Ատլանտյան (Բալթիկ, Սև և Ազովի), Հյուսիսային սառուցյալ (Բարենցի, Սպիտակ, Կարայի, Լապտևների, Արևելասիբիրական և Չուկոտի) և Խաղաղ (Բերինգի, Օխոտի և Ճապոնական) օվկիանոսների 12 ծովերի ջրերը։

Խորհրդային միության ամենաբարձր գագաթը Կոմունիզմի պիկն էր (ներկայումս՝ Իսմոյիլ Սոմոնի պիկ, բարձրությունը` 7495 մետր), որը գտնվում էր Տաջիկական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետության տարածքում։ Խորհրդային միության տարածքում էր գտնվում նաև աշխարհի ամենամեծ լիճը՝ Կասպից ծովը և ամենախորը լիճը՝ Բայկալը, որը նաև աշխարհի ամենամեծ քաղցրահամ լիճն է։

Մայրցամաքում ԽՍՀՄ հյուսիսային ծայրակետը Թայմիր թերակղզում գտնվող Չելյուսկին հրվանդանն էր, կղզիներում՝ Ֆրանց Իոսիֆի երկիր կղզեխմբի Ռուդոլֆի կղզում գտնվող Ֆլիգելի հրվանդանը, իսկ հարավային ծայրակետը՝ Թուրքմենական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետության Կուշկա քաղաքի մոտ գտնվող Չիլդուխտեր աուլը։ Երկրի արևելյան ծայրակետը Դեժնյովի հրվանդանն էր, իսկ արևմտյանը՝ Բալթիկ ծովի Գդանսկի ծոցի Բալթիական ցամաքալեզվակը։

Խորհրդային Միությունում բնապահպանական քաղաքականությունը մշտապես մեծ կարևորություն է տվել այն գործողություններին, որտեղ մարդիկ ակտիվորեն ներգրավված են եղել բնության վերականգնմանը։ Լենինի «Կոմունիզմը խորհրդային իշխանությունն ու երկրի էլեկտրականությունն է» թևավոր միտքն արտահայտում է արդիականացման և արդյունաբերական զարգացման վրա ուշադրության կենտրոնացումը։ 1928 թվականին՝ առաջին հնգամյա պլանի ժամանակ, Ստալինը ձեռնամուխ եղավ ամեն գնով երկրի արդյունաբերականացմանը։ Բնապահպանական և բնության պաշտպանության արժեքներն ամբողջությամբ անտեսվեցին, որպեսզի ստեղծվի ժամանակակից արդյունաբերական հասարակություն։ Ստալինի մահվանից հետո խորհրդային իշխանության օրակարգ մտան բնապահպանական հիմնախնդիրները, սակայն շրջակա միջավայրի պահպանության արժեքի հիմնական ընկալումը մնաց նույնը^[16]։

Խորհրդային լրատվամիջոցները մշտապես իրենց ուշադրությունը կենտրոնացնում էին ընդարձակ հողային տարածքների և գրեթե անքակտելի բնական ռեսուրսների վրա։ Դա ստեղծում էր տպավորություն, որ բնության աղտոտումն ու անվերահսկելի շահագործումը խնդիր չեն։ Խորհրդային պետությունն այն տեսակետն ուներ, որ գիտական և տեխնոլոգիական առաջընթացը կլուծի այդ բոլոր խնդիրները։ Պաշտոնական գաղափարախոսությունը պնդում է, որ սոցիալիզմի պարագայում բնապահպանական խնդիրները կարելի է հեշտությամբ լուծել, ի տարբերություն կապիտալիստական երկրների, որտեղ նրանք չեն կարողանա լուծել դրանք։ Խորհրդային իշխանությունները խորապես հավատացած էին, որ մարդը կարող է գերազանցել բնությանը։ Այդուհանդերձ, երբ իշխանություններն ստիպված էին ընդունել, որ 1980-ական թվականներին Խորհրդային Միությունում կան բնապահպանական խնդիրներ, նրանք խնդիրները բացատրում էին նրանով, որ երկիրը մինչև վերջ սոցիալիզմի չի հասել։ Խորհրդային քարոզչության համաձայն՝ սոցիալիստական հասարակության մեջ աղտոտումը ժամանակավոր անոմալիա է, որը կարող է լուծվել, եթե երկիրը հասնի սոցիալիզմի։

1986 թվականին Չեռնոբիլի աղետը քաղաքացիական ատոմակայանում առաջին խոշոր վթարն էր։ Աշխարհում նմանը չունեցող այս աղետի հետևանքով մեծ թվաքանակով ռադիոակտիվ իզոտոպեր արտանետվեցին մթնոլորտ։ Ռադիոակտիվ դոզան բավականին հեռու տարածվեց։ Պատահարից հետո հաղորդվեց վահանաձև գեղձի քաղցկեղի 4000 նոր դեպքի մասին։ Այդուհանդերձ, դրանք չհանգեցրեցին մեծ թվով մահվան դեպքերի^[17]։ Իրականում աղետի երկարաժամկետ ազդեցությունը դեռևս անհայտ է։ Մեկ այլ խոշոր պատահար էր Կիշտիմի աղետը^[18]։

ԽՍՀՄ փլուզումից հետո պարզվեց, որ բնապահպանական խնդիրներն ավելի մեծ էին, քան խորհրդային իշխանությունները ընդունում և ներկայացնում էին։ Կոլայի թերակղզին հստակ հիմնախնդիրներ ունեցող աշխարհագրական տեղանքներից մեկն էր։ Մոնչեգորսկ և Նորիլսկ արդյունաբերական քաղաքների շրջանում, որտեղ օրինակ նիկել է արդյունահանվում, բոլոր անտառներն աղտոտման արդյունքում վերացել են, մինչդեռ Ռուսաստանի հյուսիսային և մյուս հատվածները տուժել են արտանետումներից։ 1990-ականներին Արևմուտքում մարդիկ հետաքրքրվում էին նաև միջուկային կայանքների ռադիոակտիվ վտանգներով, որոնք դուրս են բերվել ատոմային սուզանավերի շահագործումից, ինչպես նաև միջուկային արտանետումների կամ վերամշակված միջուկային վառելիքի ծախսով։ 1990-ական թվականների սկզբին պարզ դարձավ, որ ԽՍՀՄ-ն ռադիոակտիվ նյութերը տեղափոխել է Բարենցի և Կարայի ծովեր, որն ավելի ուշ հաստատվեց նաև Ռուսաստանի խորհրդարանի կողմից։ 2000 թվականին К-141 «Կուրսկ» սուզանավի խորտակումն Արևմուտքում նոր մտահոգություններ առաջացրեց^[19]։ Ավելի վաղ հայտնի էր խորհրդային սուզանավերի վթարման կամ խորտակման մի քանի դեպք։ Մասնավորապես հայտնի էին К-19, К-8, К-129, К-27, К-219 և К-278 Կոմսոմոլեց սուզանավերի դեպքերը։

Ռուսական կայսրությունում հեղափոխական շարժումները սկսվեցին 1825 թվականին՝ դեկաբրիստների ապստամբությամբ։ Թեև ճորտատիրական կարգերը վերացվեցին 1861 թվականին, դա արվեց ոչ ի նպաստ գյուղացիների և ծառայեց որպես հեղափոխականներին խրախուսելու միջոց։ 1905 թվականի Ռուսական հեղափոխությունից հետո՝ 1906 թվականին ստեղծվեց խորհրդարանը՝ Պետական դուման, բայց Նիկոլայ II ցարը ընդդիմացավ բացարձակ միապետությունից սահմանադրական միապետության անցնելուն։ Հասարակական խռովությունները շարունակվեցին և ավելի խորացան Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ՝ ռազմական դրության և մեծ քաղաքներում սննդի պակասի պատճառով։

Պետրոգրադի ինքնաբուխ ապստամբությունը, որը Ռուսաստանի տնտեսական և մարտական ոգու անկման հետևանք էր, 1917 թվականի մարտին ավարտվեց Փետրվարյան հեղափոխությամբ և Նիկոլայ II-ի գահընկեցությամբ ու կայսերական իշխանության տապալմամբ։ Ցարական ինքնակալությանը փոխարինելու եկավ Ռուսական ժամանակավոր իշխանությունը, որը նպատակ ուներ անցկացնել Համառուսաստանյան սահմանադիր ժողովի ընտրություններ և շարունակել Անտանտի կողմից Առաջին աշխարհամարտին մասնակցելը։

Միևնույն ժամանակ ամբողջ երկրով մեկ ձևավորվեցին բանվորական խորհուրդներ, որոնք հայտնի էին նաև «սովետներ» անվամբ։ Բոլշևիկները՝ Վլադիմիր Լենինի ղեկավարությամբ, սովետներում և փողոցներում հրահրեցին սոցիալիստական հեղափոխություն։ 1917 թվականի նոյեմբերի 7-ին Կարմիր գվարդիան գրոհեց Պետրոգրադի Ձմեռային պալատը՝ վերջ դնելով ժամանակավոր իշխանությանը և հաստատելով սովետների քաղաքական իշխանությունը^[20]։ Այս իրադարձությունն ավելի ուշ խորհրդային մատենագրության մեջ հայտնի դարձավ «Հոկտեմբերյան սոցիալիստական մեծ հեղափոխություն» անվամբ։ Դեկտեմբերին բոլշևիկները Կենտրոնական տերությունների հետ զինադադար կնքեցին, թեև 1918 թվականի փետրվարին պատերազմական գործողությունները նորից վերսկսվեցին։ Մարտին սովետները դադարեցրին իրենց մասնակցությունը Առաջին աշխարհամարտին և կնքեցին Բրեստ-Լիտովսկի պայմանագիրը։

Կարմիր և սպիտակ գվարդիականների միջև ծավալվեց երկար և արյունալի քաղաքացիական պատերազմ, որն սկսվեց 1917 թվականին և ավարտվեց 1923 թվականին՝ կարմիր գվարդիականների հաղթանակով։ Այդ ընթացքում տեղի ունեցավ ռազմական միջամտություն, գնդակահարվեց նախկին ցարը և նրա ընտանիքը, իսկ 1921 թվականի սովը մոտ հինգ միլիոն մարդու կյանք խլեց^[21]։ 1921 թվականի մարտին՝ Լեհաստանի հետ պատերազմի ժամանակ, կնքվեց Ռիգայի խաղաղության պայմանագիրը, ըստ որի՝ Բելառուսի և Ուկրաինայի վիճելի տարածքները բաժանվեցին Լեհաստանի Հանրապետության և Խորհրդային Ռուսաստանի միջև։ Խորհրդային Միությունը ստիպված էր նմանատիպ հակամարտություններ լուծել նաև նոր կազմավորված Էստոնիայի, Ֆինլանդիայի, Լատվիայի և Լիտվայի հանրապետությունների հետ։

1922 թվականի դեկտեմբերի 28-ին ՌԽՖՍՀ-ի, ԱԽՖՍՀ-ի, Ուկրաինական ԽՍՀ-ի և Բելառուսական ԽՍՀ-ի լիազոր պատվիրակների հանդիպումը հաստատեց ԽՍՀՄ-ի կազմավորման համաձայնագիրը^[22] և հռչակագիրը, որի հիման վրա կազմավորվեց Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միությունը^[23]։ ԽՍՀՄ սովետների առաջին համագումարը հաստատեց այս երկու փաստաթղթերը, իսկ 1922 թվականի դեկտեմբերի 30-ին պատվիրակությունների ղեկավարները՝ Միխայիլ Կալինինը, Միխայիլ Ցխակայան, Միխայիլ Ֆրունզեն, Գրիգորի Պետրովսկին և Ալեքսանդր Չերվյակովը ստորագրեցին դրանք։ Պաշտոնական հայտարարությունը հնչեց Մեծ թատրոնի բեմից։

Երկրի տնտեսության, արդյունաբերության և քաղաքականության կառուցվածքային ինտենսիվ փոփոխությունները սկսվեցին խորհրդային իշխանության վաղ շրջանում՝ 1917 թվականին։ Դրանց մեծ մասը կատարվեց բոլշևիկների առաջին դեկրետներին համապատասխան, որոնք ստորագրել էր Վլադիմիր Լենինը։ Ամենանշանակալի առաջընթացը Ռուսաստանի էլեկտրիֆիկացման պետական հանձնաժողովի (ԳՈԷԼՌՈ) ծրագիրն էր, ըստ որի՝ խորհրդային տնտեսությունը լուրջ կառուցվածքային փոփոխությունների էր ենթարկվելու՝ ամբողջ երկրի էլեկտրիֆիկացման միջոցով^[24]։ Ծրագրի հիման վրա կազմվեց Հնգամյա պլանը, որն իրագործվեց մինչև 1931 թվականը^[25]։ Ռուսական քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ վարած «ռազմական կոմունիզմի» տնտեսական քաղաքականությունից հետո, որպես երկրում սոցիալիզմի զարգացման նախաշեմ, խորհրդային իշխանությունը 1920-ական թվականներին թույլ տվեց, որ ազգայնացված արդյունաբերությունների կողքին գործունեություն ծավալեն որոշ մասնավոր ձեռնարկություններ, իսկ գյուղական վայրերում սննդի ձեռքբերումը կենտրոնացվեց կոոպերատիվների ձեռքում։

ԽՍՀՄ կազմավորումից ի վեր իշխանությունը հիմնված էր միակուսակցական կառավարման համակարգի վրա. ղեկավարում էր Կոմունիստական կուսակցությունը (բոլշևիկները)։ Իշխանության նպատակն էր կանխարգելել կապիտալիստական կարգերին վերադառնալը և որ ժողովրդավարական կենտրոնամետության սկզբունքները գործնականում դառնային ժողովրդի կամքի դրսևորման ամենաարդյունավետ միջոցը։ 1924 թվականին Լենինի մահից հետո տնտեսության ապագայի շուրջ քննարկումներն ընկան իշխանության համար պայքարի հիմքում։ Սկզբից նախատեսվում էր, որ Լենինին փոխարինելու էր «եռյակը»՝ Գրիգորի Զինովևը Ուկրաինական ԽՍՀ-ից, Լև Կամենևը ՌԽՖՍՀ-ից և Իոսիֆ Ստալինը ԱԽՖՍՀ-ից։

1924 թվականի փետրվարի 1-ին Միացյալ Թագավորությունը ճանաչեց ԽՍՀՄ-ը։ Նույն տարում հաստատվեց ԽՍՀՄ Սահմանադրությունը, որն օրինականացրեց 1922 թվականին ստեղծված Միությունը։

Ըստ Արչի Բրաունի՝ սահմանադրությունը ԽՍՀՄ-ում երբեք չի եղել քաղաքական իրականության ճշգրիտ ուղեցույց։ Օրինակ՝ այն փաստը, որ կուսակցությունը քաղաքականության մշակման ու վարման գործում գլխավոր դեր էր կատարում, հիշատակված չէր Սահմանադրության մեջ, մինչև 1977 թվականը^[26]։ ԽՍՀՄ-ը բազում հանրապետություններից կազմված դաշնային միություն էր, որոնցից յուրաքանչյուրն ուներ իր քաղաքական և վարչական միավորները։ Այդուհանդերձ, ոչ խորհրդային գրողները հաճախ էին «Խորհրդային Ռուսաստան» եզրն օգտագործում ամբողջ ԽՍՀՄ-ի համար, որը վերաբերվում էր միայն Ռուսաստանի Դաշնային Սոցիալիստական Հանրապետությանը։

1922 թվականի ապրիլի 3-ին Ստալինը դարձավ ԽՄԿԿ գլխավոր քարտուղար։ Լենինը վերջինիս նշանակեց Բանվորա-գյուղացիական տեսչության ղեկավար, ինչը Ստալինին զգալի իշխանություն տվեց։ Աստիճանաբար ամրապնդելով իր ազդեցությունը և կուսակցության ներսում մեկուսացնելով իր մրցակիցներին՝ Ստալինը դարձավ երկրի անվիճելի առաջնորդը և 1920-ական թվականների վերջին հաստատեց ամբողջատիրական ռեժիմ։ 1927 թվականի հոկտեմբերին Զինովևին և Լև Տրոցկուն հեռացրին Կենտկոմից և արտաքսեցին։

1928 թվականին Ստալինը ներկայացրեց սոցիալիստական տնտեսություն կառուցելու Առաջին հնգամյա պլանը։ Ի տարբերություն ամբողջ հեղափոխության ժամանակ Լենինի հնչեցրած ինտերնացիոնալիզմի՝ այս պլանը նպատակ ուներ սոցիալիզմ կառուցել մեկ երկրում։ Արդյունաբերության մեջ պետությունն իր վերահսկողության տակ վերցրեց բոլոր ձեռնարկատիրությունները և սկսեց ինդուստրացման խիստ ծրագիր։ Գյուղատնտեսության ոլորտում լենինյան «օրինակ ծառայելու» քաղաքականությանը հետևելու փոխարեն^[29], ամբողջ երկրով մեկ սկսվեց ֆերմաների բռնի կոլեկտիվացում։

Արդյունքում երկրում ծայր առավ սով, ինչի հետևանքով մահացավ մոտավորապես 3-5 մլն մարդ. ողջ մնացած կուլակներին հետապնդում էին, իսկ շատերին էլ ուղարկեցին գուլագներ՝ հարկադիր աշխատանքների^[30][31]։ Հանրային ցնցումները շարունակվեցին նաև 1930-ական թվականների կեսերին։ Չնայած 1930-ականների կեսից մինչև վերջն ընկած հատվածի խառնաշփոթին՝ նախքան Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկսվելը, երկրում ձևավորվեց հզոր արդյունաբերական տնտեսություն։

1930-ական թվականների սկզբին ԽՍՀՄ-ի և Արևմուտքի միջև սերտ համագործակցություն սկսվեց։ 1932-1934 թվականներին երկիրը մասնակցեց Զինաթափման համաշխարհային կոնֆերանսին։ 1933 թվականին ԱՄՆ-ի և ԽՍՀՄ-ի միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատվեցին, երբ նոյեմբերին ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Ֆրանկլին Ռուզվելտը պաշտոնապես ճանաչեց Ստալինի կոմունիստական իշխանությունը և սկսեց բանակցել երկու երկրների միջև նոր առևտրային համաձայնագրի շուրջ^[32]։ 1934 թվականի սեպտեմբերին երկիրը միացավ Ազգերի լիգային։ 1936 թվականին Իսպանիայում բռնկված քաղաքացիական պատերազմից հետո ԽՍՀՄ-ն ակտիվորեն աջակցում էր հանրապետական ուժերին ընդդեմ ազգայնականների, որոնց աջակցում էին Ֆաշիստական Իտալիան և Նացիստական Գերմանիան^[33]։

1936 թվականի դեկտեմբերին Ստալինը հրապարակեց նոր սահմանադրություն, որն ամբողջ աշխարհում արժանացավ իր կողմնակիցների հավանությանը՝ որպես ամենաժողովրդավարական սահմանադրություն, որ կարելի է երբևէ պատկերացնել, թեև դրա վերաբերյալ որոշակի կասկածներ կային։ Ստալինյան բռնաճնշումների ժամանակ «հին բոլշևիկներից» շատերը, որոնք Լենինի հետ մասնակցել էին Հոկտեմբերյան հեղափոխությանը, ձերբակալվեցին կամ մահապատժի ենթարկվեցին։ Ըստ գաղտնազերծված խորհրդային արխիվների՝ Ներքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատը 1937 և 1938 թվականներին ձերբակալեց ավելի քան 1,5 մլն մարդու, որոնցից 681 692-ը գնդակահարվեց^[34]։ Այդ երկու տարիներին օրական մոտ հազար մահապատիժ էր իրականացվում^[35]։

1939 թվականին Մեծ Բրիտանիայի ու Ֆրանսիայի հետ ընդդեմ Գերմանիայի ռազմական դաշինք կնքելու անհաջող փորձերից հետո Խորհրդային Միությունը կտրուկ փոխեց իր ուղղությունը դեպի Նացիստական Գերմանիա^[36]։ Գրեթե մեկ տարի անց այն բանից հետո, երբ Մեծ Բրիտանիան և Ֆրանսիան Գերմանիայի հետ կնքեցին մյունխենյան համաձայնագիրը, Խորհրդային Միությունը Գերմանիայի հետ լայնածավալ բանակցությունների արդյունքում նույնպես կնքեց թե՛ ռազմական, թե՛ տնտեսական համաձայնագրեր։ 1939 թվականի օգոստոսին երկու երկրները կնքեցին Մոլոտով-Ռիբենտրոպ պակտը և Խորհրդա-գերմանական առևտրային համաձայնագիրը։ Առաջինը հնարավոր դարձրեց Լիտվայի, Լատվայի, Էստոնիայի, Բեսարաբիայի, Հյուսիսային Բուկովինայի և Արևելյան Լեհաստանի բռնազավթումը, մինչդեռ Խորհրդային Միությունը պաշտոնապես չեզոք դիրք գրավեց։ Նոյեմբերի վերջին հնարավորություն չունենալով դիվանագիտական միջոցներով Ֆինլանդիայի Հանրապետությանը ստիպել 25 կմ հետ քաշել իր սահմանները Լենինգրադից՝ Ստալինը հրամայեց ներխուժել Ֆինլանդիա։ 1939 թվականի դեկտեմբերի 14-ին Խորհրդային Միությունը Ֆինլանդիա ներխուժելու համար հեռացվեց Ազգերի լիգայից^[37]։ 1938 և 1939 թվականներին արևելքում խորհրդային զինվորականները մի քանի վճռական հաղթանակ տարան Ճապոնիայի կայսրության դեմ սահմանային բախումների ժամանակ։ Այդուհանդերձ, 1941 թվականի ապրիլին ԽՍՀՄ-ը Ճապոնիայի հետ կնքեց Խորհրդա-ճապոնական չեզոքության պակտը՝ ճանաչելով ճապոնական Մանջոու-Գոյի խամաճիկային պետության տարածքային ամբողջականությունը։

Գերմանիան խախտեց Մոլոտով-Ռիբենտրոպ պակտը և 1941 թվականի հունիսի 22-ին ներխուժեց Խորհրդային Միություն, որով սկսվեց Հայրենական մեծ պատերազմը։ Կարմիր բանակը Մոսկվայի ճակատամարտում կանգնեցրեց Գերմանիայի անհաղթելի թվացող զորքը։ 1942 թվականի վերջից մինչև 1943 թվականի սկիզբը տևած Ստալինգրադի ճակատամարտը Գերմանիային ուժեղ հարված հասցրեց, որից վերջինս այդպես էլ չկարողացավ ուշքի գալ, ինչը դարձավ պատերազմի բեկումնային պահը։ Ստալինգրադից հետո խորհրդային ուժերն Արևելյան Եվրոպայով առաջ շարժվեցին դեպի Բեռլին՝ նախքան Գերմանիայի հանձնվելը 1945 թվականին։ Գերմանիան Արևելյան ռազմաճակատում ունեցավ իր տեղակայված ուժերի 80%-ի կորուստ^[38]։ 1943 թվականի օգոստոսի 10-ին Ֆրանկլին Ռուզվելտի արտաքին հարաբերությունների գծով խորհրդական Հարրի Հոփքինսը խոսեց պատերազմում ԽՍՀՄ-ի վճռորոշ դերակատարման մասին։

1945 թվականի ապրիլին իր դաշնակիցների հետ կնքած համաձայնագրի շրջանակներում՝ Ղրիմի կոնֆերանսում չեղյալ հայտարարվեց Խորհրդա-ճապոնական չեզոքության պակտը^[39] և ԽՍՀՄ-ն 1945 թվականի օգոստոսի 9-ին ներխուժեց Մանջոու-Գո ու Ճապոնիայի վերահսկողության տակ գտնվող այլ տարածքներ^[40]։ Այս հակամարտությունն ավարտվեց Խորհրդայն Միության վճռորոշ հաղթանակով, որը նպաստեց Ճապոնիայի անվերապահ հանձնվելուն և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտին։

ԽՍՀՄ-ը մեծապես տուժեց պատերազմում՝ զոհելով 27 մլն մարդու կյանք^[41]։ 1942-1943 թվականներին՝ ընդամենը ութ ամիսների ընթացքում, մոտավորապես 2,8 մլն խորհրդային զինվորական մահացավ սովից, դաժան վերաբերմունքից կամ մահապատիժներից^[42][43]։ Պատերազմի ընթացքում երկիրը Միացյալ Նահանգների, Մեծ Բրիտանիայի և Չինաստանի հետ համարվում էր Դաշնակից տերությունների մեծ քառյակ^[44], որոնք ավելի ուշ ընդգրկվեցին «Չորս ոստիկանների ծրագրի» մեջ, որի հիման վրա էլ ձևավորվեց ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը^[45]։ Հետպատերազմյան շրջանում Խորհրդային Միությունը դարձավ գերտերություն։ Եթե նախքան պատերազմը Արևմտյան աշխարհը չէր ճանաչում ԽՍՀՄ-ը, ապա պատերազմից հետո՝ 1940-ական թվականների վերջին, Խորհրդային Միությունը դիվանագիտական հարաբերություններ ուներ գրեթե բոլոր երկրների հետ։ 1945 թվականից լինելով ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հիմնադիր անդամ՝ երկիրն այն հինգ մշտական անդամներից էր, որ կարող էր ցանկացած բանաձևի վետո դնել։

Պատերազմից անմիջապես հետո Խորհրդային Միությունը վերականգնեց և ընդլայնեց իր տնտեսությունը՝ պահպանելով խիստ կենտրոնացված կառավարումը։ Խորհրդային Միությունն իր վերահսկողության տակ վերցրեց նաև Արևելյան Եվրոպայի երկրներից շատերին (բացառությամբ Հարավսլավիային և ավելի ուշ՝ Ալբանիային)՝ դրանք դարձնելով արբանյակ պետություններ։ ԽՍՀՄ-ն իր արբանյակ պետությունները կապեց ռազմական դաշինքով՝ 1955 թվականին Վարշավայի պայմանագրի կազմակերպությամբ և 1949-1991 թվականներին՝ Սոցիալիստական երկրների տնտեսական համագործակցությամբ, որը Եվրոպական տնտեսական համագործակցության նման կազմակերպություն էր^[46]։ ԽՍՀՄ-ը կենտրոնացավ վերականգնվելու վրա՝ զավթելով և տեղափոխելով Գերմանիայի արդյունաբերական գործարաններից շատերը և օգտագործելով համատեղ ձեռնարկությունները, ռազմատուգանք պահանջեց Արևելյան Գերմանիայից, Հունգարիայից, Ռումինիայից և Բուլղարիայից։ Այն նաև առևտրական համաձայնագրեր կնքեց, որոնք մշակվել էին ի նպաստ Խորհրդային Միության։ Մոսկվան վերահսկում էր Կոմունիստական կուսակցություններին, որոնք ղեկավարում էին արբանյակ պետություններն ու կատարում էին Կրեմլի հրամանները։ Ավելի ուշ Սոցիալիստական երկրների տնտեսական համագործակցությունն օգնություն տրամադրեց Չինաստանում հաղթանակած Կոմունիստական կուսակցությանը, որի արդյունքում մեծացավ նրա ազդեցությունը։ Վախենալով Խորհրդային Միության նկրտումներից՝ նրա ռազմական դաշնակիցները՝ Միացյալ Թագավորությունը և Միացյալ Նահանգները, դարձան թշնամիներ։ Սրան հաջորդած Սառը պատերազմում երկու կողմերն անուղղակիորեն բախվեցին միջնորդավորված պատերազմներում։

Ստալինը մահացավ 1953 թվականի մարտի 5-ին։ Չունենալով բոլորի կողմից ընդունելի իրավահաջորդ՝ իշխող Կոմունիստական կուսակցության պաշտոնյաները սկզբնական շրջանում նախընտրեցին Խորհրդային Միությունը ղեկավարել եռյակի միջոցով՝ Գեորգի Մալենկովի գլխավորությամբ։ Սակայն սա երկար չտևեց, և Նիկիտա Խրուշչովը 1950-ական թվականների կեսերին հաղթեց իշխանության համար մղվող պայքարում։ 1956 թվականին նա դատապարտեց Իոսիֆ Ստալինին, այնուհետև թուլացրեց կուսակցության և հանրության վրա վերահսկողությունը։ Այս գործընթացը հայտնի դարձավ «ապաստալինացում» անվամբ։

Մոսկվան Արևելյան Եվրոպան համարում էր խիստ կարևոր բուֆերային գոտի՝ մեկ այլ խոշոր ներխուժման պարագայում իր արևմտյան առաջնագծերը պաշտպանելու համար, ինչպիսին Գերմանիայի ներխուժումն էր 1941 թվականին։ Այդ պատճառով ԽՍՀՄ-ը ձգտում էր իր վերահսկողությունը տարածաշրջանում ամրապնդել Արևելյան Եվրոպայի երկրներն արբանյակ պետությունների վերածելու միջոցով, որոնք կախված կլինեին իրենից և կենթարկվեին իրեն։ Արդյունքում Խորհրդային Միության զինված ուժերն օգտագործվեցին 1956 թվականին Հունգարիայում հակակոմունիստական խռովությունները ճնշելու համար։

1950-ական թվականների վերջերին ԽՍՀՄ-ի և Արևմուտքի մերձեցման պատճառով Չինաստանի հետ առճակատումը և այն, ինչը Մաո Ցզե Դունն ընկալում էր որպես խրուշչովյան ռևիզիոնիզմ, հանգեցրին խորհրդա-չինական պառակտմանը։ Սա հանգեցրեց նաև պառակտման ամբողջ մարքսիզմ-լենինիզմի շարժման մեջ, իսկ Ալբանիայի, Կամբոջիայի և Սոմալիի իշխանությունները նախընտրեցին դաշնակցային հարաբերություններ հաստատել Չինաստանի հետ։

1950-ական թվականների վերջից 1960-ական թվականների սկզբում ԽՍՀՄ-ը շարունակեց իր գիտատեխնոլոգիական սխրագործությունները Տիեզերական մրցավազքում՝ մրցակցելով Միացյալ Նահանգների հետ. 1957 թվականին արձակեց իր առաջին արհեստական՝ Սպուտնիկ 1 արբանյակը, իսկ 1957 թվականին տիեզերք ուղարկեց Լայկա շանը, 1961 թվականին՝ առաջին մարդուն՝ Յուրի Գագարինին, 1963 թվականին՝ առաջին կնոջը՝ Վալենտինա Տերեշկովային, 1965 թվականին Ալեքսեյ Լեոնովն առաջին մարդն էր, որ դուրս եկավ բաց տիեզերք, 1966 թվականին առաջին անգամ Լունա 9 տիեզերանավը, այնուհետև՝ առաջին լուսնագնացները՝ Լունոխոդ 1-ը և Լունոխոդ 2-ը վայրէջք կատարեցին Լուսնի վրա^[47]։

Խրուշչովը նախաձեռնեց «ձնհալի» քաղաքականությունը, որը բարդ տեղաշարժ էր երկրի քաղաքական, մշակութային և տնտեսական կյանքում։ Սա ենթադրում էր ավելի լայն շփում արտաքին աշխարհի և այլ ազգերի հետ, նոր սոցիալ-տնտեսական քաղաքականություններ՝ շեշտադրումը դնելով ապրանքների վրա, ինչը հնարավորություն տվեց շեշտակի բարձրացնել երկրի կենսամակարդակը՝ պահպանելով տնտեսական աճի բարձր մակարդակ։ Գրաքննությունը ևս մեղմացվեց։ Սակայն գյուղատնտեսության և կառավարման ոլորտներում Խրուշչովի կատարած բարեփոխումներն ընդհանուր առմամբ արդյունավետ չէին։ 1962 թվականին Խրուշչովը, Կուբայում միջուկային հրթիռներ տեղակայելով, ճգնաժամ ստեղծեց Միացյալ Նահանգների հետ հարաբերություններում։ Ճգնաժամը հանգուցալուծելու նպատակով որոշում կայացվեց միջուկային հրթիռները հանել թե՛ Կուբայից, թե՛ Թուրքիայից։ Ստեղծված իրավիճակի պատճառով ընկավ Խրուշչովի հեղինակությունը, ինչի հետևանքով 1964 թվականին նրան հեռացրին իշխանությունից։

Խրուշչովին իշխանությունից հեռացնելուն հաջորդեց կոլեկտիվ կառավարման ևս մեկ շրջան, որտեղ գլխավոր քարտուղարը Լեոնիդ Բրեժնևն էր, վարչապետը՝ Ալեքսեյ Կոսիգինը, իսկ նախագահության ղեկավարը՝ Նիկոլայ Պոդգոռնին։ Կոլեկտիվ կառավարումը տևեց այնքան ժամանակ, մինչև Բրեժնևը 1970-ական թվականների սկզբին դարձավ Խորհրդային Միության առաջնորդը։

1968 թվականին Խորհրդային Միությունը և Վարշավայի պայմանագրի կազմակերպության անդամ երկրները ներխուժեցին Չեխոսլովակիա՝ «Պրահայի գարնան» բարեփոխումները կանգնեցնելու նպատակով։ Բրեժնևն այդ ներխուժումը, նախորդ, ինչպես նաև հնարավոր այլ ռազմական միջամտություններն արդարացրեց բրեժնևյան դոկտրինով, ըստ որի՝ ցանկացած սպառնալիք Վարշավայի պայմանագրի կազմակերպության ցանկացած անդամ երկրի սոցիալիստական իշխանությանը սպառնալիք է տվյալ կազմակերպության անդամ բոլոր երկրների համար, այդ իսկ պատճառով ներժուխումն արդարացված է։

Բրեժնևը գլխավորում էր Արևմուտքի հետ լարված հարաբերությունների կարգավորման գործընթացը, որի արդյունքում կնքվեցին համաձայնագրեր զենքի վերահսկման վերաբերյալ (Ռազմավարական սպառազինման սահմանափակման վերաբերյալ բանակցություններ (առաջին), Ռազմավարական սպառազինման սահմանափակման վերաբերյալ բանակցություններ (երկրորդ), Հակահրթիռային պաշտպանության համակարգերի սահմանափակման պայմանագիր), իսկ այդ ընթացքում հզորացվում էր խորհրդային զինված ուժերը։

1977 թվականի հոկտեմբերին միաձայն ընդունվեց Խորհրդային Միության երրորդ սահմանադրությունը։ 1982 թվականին՝ Բրեժնևի մահվան ժամանակ, երկրի ղեկավարների շրջանում հակակրանք կար փոփոխությունների նկատմամբ։ Բրեժնևի կառավարման երկար տարիները՝ ծերացող և քարացած քաղաքական ղեկավարների հետ միասին կոչվեցին «լճացման տարիներ»։ Այս ժամանակաշրջանը երկրի համար համարվում է անբարենպաստ տնտեսական, քաղաքական և սոցիալական հետևանքների ժամանակաշրջան, որը սկսվեց Բրեժնևի կառավարման տարիներին և շարունակվեց նրան հաջորդած ղեկավարների՝ Յուրի Անդրոպովի և Կոնստանտին Չեռնենկոյի ժամանակ։

1979 թվականի վերջերին Խորհրդային Միության զինված ուժերը միջամտեցին հարևան Աֆղանստանում ծավալվող քաղաքացիական պատերազմին՝ գործնականում վերջ դնելով Արևմուտքի հետ հարաբերությունների կարգավորման գործընթացին։

Հաջորդ տասնամյակում հատկանշական էր երկու իրադարձություն՝ Խորհրդային Միության տնտեսական և քաղաքական ինստիտուտների ակնհայտ փլուզումը և բարեփոխումներ կատարելու մասնակի փորձերը, որոնք ուղղված էին բարեփոխումների գործընթացը հետ շրջելուն։ Քեննեթ Ս. Դեֆեյեսը «Նավթից անդին» գրքում պնդում էր, որ Ռեյգանի վարչակազմը խրախուսում էր Սաուդյան Արաբիային այնքան իջեցնել նավթի գները, որ Խորհրդային Միությունը չկարողանար շահույթ ստանալ իր նավթի վաճառքից, ինչը հանգեցրեց երկրի հաստատուն արժույթի պահուստների սպառմանը^[48]։

Բրեժնևին հաջորդած երկու ղեկավարների իշխանությունը, որոնք խորապես կրում էին բրեժնևյան կառավարման արժեքները, երկար չտևեց։ Յուրի Անդրոպովը 68 տարեկան էր, իսկ Կոնստանտին Չեռնենկոն՝ 72, երբ եկան իշխանության. երկուսն էլ երկու տարի չանցած մահացան։ Փորձելով խուսափել երրորդ՝ հնարավոր կարճաժամկետ կառավարումից, ԽՍՀՄ-ը 1985 թվականին ընտրեց առավել երիտասարդ սերնդի ներկայացուցիչ Միխայիլ Գորբաչովին։ Վերջինս էական փոփոխություններ ձեռնարկեց երկրի տնտեսության մեջ և քաղաքական ղեկավարության շրջանում, որը ստացավ «Վերակառուցում» անվանումը։ Նրա «գլասնոստ» քաղաքականությունը տասնյակ տարիների պետական խիստ գրաքննությունից հետո ազատ էր դարձնում ինֆորմացիայի հասանելիությունը։ Գորբաչովը նաև միտված էր ավարտել Սառը պատերազմը։ 1988 թվականին ԽՍՀՄ-ը հրաժարվեց շարունակել Աֆղանստանի պատերազմը և սկսեց իր ուժերը հանել երկրից։ Հաջորդ տարի Գորբաչովը հրաժարվեց միջամտել Խորհրդային արբանյակ պետությունների ներքին գործերին, ինչը ճանապարհ հարթեց 1989 թվականի հեղափոխությունների համար։ Մասնավորապես, 1989 թվականի օգոստոսին Խորհրդային Միության անգործությունը Եվրոպական պիկնիկի ժամանակ սկիզբ դրեց խաղաղության շղթայական ռեակցիայի, որի հետևանքով փլուզվեց Արևելյան բլոկը։ Բեռլինի պատի փլուզումով ու Արևելյան և Արևմտյան Գերմանիաների միավորումով ընկավ Արևմուտքի և ԽՍՀՄ վերահսկողության տակ գտնվող տարածաշրջանների միջև «երկարթե վարագույրը»^{[49][50][51][52]}։

Միևնույն ժամանակ խորհրդային երկրներն իրավական քայլեր նախաձեռնեցին իրենց տարածքների ինքնիշխանությունը ճանաչելու համար՝ հղում անելով ԽՍՀՄ սահմանադրության 72-րդ հոդվածին (ԽՍՀՄ-ի կազմից դուրս գալը)^[53]։ 1990 թվականի ապրիլի 7-ին օրենք ընդունվեց, որը ցանկացած հանրապետության թույլ էր տալիս դուրս գալ ԽՍՀՄ կազմից, եթե իր բնակչության 2/3-ը կողմ քվեարկեր հանրաքվեին^[54]։ 1990 թվականին այդ հանրապետություններից շատերը, հիմնվելով իրենց ազգային օրենսդրությունների վրա, անցկացրին իրենց առաջին ընտրությունները։ Այդ օրենսդրական մարմիններից շատերը սկսեցին օրենքներ ընդունել, որոնք հակասում էին ԽՍՀՄ օրենքներին, ինչը հայտնի դարձավ «օրենքների պատերազմ» անվանմամբ։ 1989 թվականին ՌԽՖՍՀ-ը հրավիրեց նորընտիր Ժողովրդական դեպուտատների հանրագումար, որտեղ Բորիս Ելցինն ընտրվեց նախագահ։ 1990 թվականի հունիսի 12-ին հանրագումարը հայտարարեց Ռուսաստանի ինքնիշխանությունն իր տարածքի նկատմամբ և նախաձեռնեց օրենքներ, որոնք փորձում էին փոխարինել որոշ խորհրդային օրենքների։ Լիտվայում Սայուդիս կուսակցության հաղթանակից հետո երկիրը 1990 թվականի մարտի 11-ին հայտարարեց իր անկախության վերականգնման մասին։

1991 թվականի մարտի 17-ին ԽՍՀՄ-ը պահպանելու նպատակով ինը հանրապետությունում հանրաքվե անցկացվեց (մնացածը բոյկոտեցին քվեարկությունը), որտեղ բնակչության մեծ մասը կողմ քվեարկեց ԽՍՀՄ-ի պահպանմանը։ 1991 թվականի ամռանն ութ հանրապետություն նախաձեռնեց Նոր միութենական համաձայնագիր, որով երկիրն ավելի ազատ կդառնար։ Համաձայնագիրը սակայն չկնքվեց Օգոստոսյան պուտչի պատճառով, երբ կառավարության ու Պետական անվտանգության կոմիտեի չփոխզիջող անդամները պետական հեղաշրջման փորձ արեցին՝ ցանկանալով չեղարկել Գորբաչովի բարեփոխումները և վերականգնել հանրապետությունների վրա Կենտրոնական կոմիտեի վերահսկողությունը։ Հեղաշրջման տապալումից հետո Ելցինը համարվեց հերոս՝ իր վճռական որոշումների համար, իսկ Գորբաչովի իշխանությունն ավարտվեց։ Ուժերի հավասարակշռությունը զգալիորեն թեքվեց դեպի հանրապետությունների կողմը։ 1991 թվականի օգոստոսին Լատվիան և Էստոնիան անմիջապես հայտարարեցին իրենց լիարժեք անկախության վերականգնման մասին (հետևելով Լիտվայի՝ 1990 թվականի օրինակին)։ Օգոստոսի վերջին Գորբաչովը հեռացավ գլխավոր քարտուղարի պաշտոնից, որից քիչ անց կուսակցությունն անժամկետ դադարեցրեց իր գործունեությունը՝ այդպես վերջ դնելով իր իշխանությանը։ Աշնանը Գորբաչովն արդեն ազդեցություն չուներ Մոսկվայից դուրս կատարվող իրադարձությունների վրա։

Մնացած 12 հանրապետությունները շարունակեցին քննարկել Միության նոր, ավելի ազատ մոդելներ ստեղծելու հարցը։ Այդուհանդերձ, դեկտեմբերին բոլոր հանրապետությունները, բացի Ռուսաստանից և Ղազախստանից, հայտարարեցին իրենց անկախության մասին։ Ելցինը սկսեց ղեկավարել այն, ինչ մնացել էր Խորհրդային իշխանությունից՝ ներառյալ Մոսկովյան Կրեմլը։ Վերջին հարվածը հասցվեց դեկտեմբերի 1-ին, երբ իր հզորությամբ երկրորդ հանրապետություն հանդիսացող Ուկրաինան ձայների մեծամասնությամբ կողմ քվեարկեց անկախանալուն։ Ուկրաինայի առանձնացումով վերջ դրվեց Խորհրդային Միության գոյության ցանկացած՝ նույնիսկ փոքրաթիվ հանրապետություններով իրական հնարավորությանը։

1991 թվականի դեկտեմբերի 8-ին Ռուսաստանի, Ուկրաինայի և Բելառուսի նախագահները ստորագրեցին Բելովեժյան համաձայնագրերը, որոնցով հայտարարվեց Խորհրդային Միության փլուզումը և դրա փոխարեն Անկախ Պետությունների Համագործակցության (ԱՊՀ) ստեղծումը։ Թեև որոշակի կասկածներ կային համաձայնագրերի լիազորությունների հետ կապված, 1991 թվականի դեկտեմբերի 21-ին խորհրդային բոլոր հանրապետությունները, բացի Վրաստանից, ստորագրեցին Ալմա-Աթայի հռչակագիրը, որով հաստատվում էին վերը նշված համաձայնագրերը։ 1991 թվականի դեկտեմբերի 25-ին Գորբաչովը հեռացավ Խորհրդային Միության նախագահի պաշտոնից և իր լիազորությունները փոխանցեց նախագահ Ելցինին։ Նույն գիշերն իջեցվեց Խորհրդային Միության դրոշը, իսկ փոխարենը բարձրացվեց Ռուսաստանի եռագույնը։

Հաջորդ օրը պետական բարձրագույն մարմին համարվող Գերագույն խորհուրդը կողմ քվեարկեց իր և երկրի գոյության դադարեցմանը։ Այս քվեարկությամբ հաստատվեց Խորհրդային Միության՝ որպես գործող պետության վերջնական լուծարումը և Սառը պատերազմի ավարտը^[55]։ Խորհրդային բանակը սկզբնական շրջանում գտնվում էր ԱՊՀ-ի ընդհանուր վերահսկողության տակ, սակայն շուտով յուրաքանչյուր նորանկախ պետություն ձևավորեց իր զինված ուժերը։ Այն փոքրաթիվ ինստիտուտները, որոնք չէին անցել Ռուսաստանի վերահսկողության տակ, 1991 թվականի վերջին դադարեցրին իրենց գործունեությունը։

ԽՍՀՄ փլուզումից հետո Ռուսաստանը միջազգայնորեն ճանաչվեց^[56] որպես Խորհրդային Միության իրավահաջորդ։ Ռուսաստանն ինքնակամ ընդունեց ԽՍՀՄ արտաքին պարտքն իր վրա, իսկ խորհրդային արտասահմանյան սեփականությունները հայտարարեց իրենը։ 1992 թվականի Լիսաբոնի արձանագրությամբ Ռուսաստանը համաձայնվեց նաև ստանալ նախկին խորհրդային հանրապետությունների տարածքում տեղակայված բոլոր միջուկային զենքերը։ Այդ պահից սկսած Ռուսաստանի Դաշնությունը ստանձնեց Խորհրդային Միության իրավունքներն ու պարտականությունները։ Ուկրաինան հրաժարվեց ճանաչել Ռուսաստանի՝ ԽՍՀՄ իրավահաջորդ դառնալու բացառիկ պահանջները և նման կարգավիճակ պահանջեց նաև իր համար, ինչն ամրագրվեց 1991 թվականին ընդունված «Ուկրաինայի իրավահաջորդության մասին» օրենքի 7-րդ և 8-րդ հոդվածներում։ 1991 թվականին անկախանալուց հետո Ուկրաինան շարունակեց պահանջներ ներկայացնել Ռուսաստանի դեմ արտասահմանյան դատարաններում՝ ձգտելով հետ վերադարձնել ԽՍՀՄ-ին պատկանող արտասահմանյան սեփականությունների իր մասնաբաժինը։

ԽՍՀՄ փլուզումից հետո հետխորհրդային երկրներում վատթարացան սոցիալ-տնտեսական պայմանները^[57][58]. կտրուկ աճեց աղքատությունը^{[59][60][61][62]}, հանցագործությունը^[63], կոռուպցիան^[64][65], գործազրկությունը^[66], անօթևանությունը^[67][68], հիվանդությունները^[69][70][71], մանկական մահացությունները, ընտանեկան բռնությունները^[72], ինչպես նաև ժողովրդագրական կորուստները^[73], անհավասար եկամուտները, օլիգարխիկ դասակարգի առաջացումը^[59][74]՝ քիչ կալորիաների սպառմանը, կյանքի ակնկալվող տևողության, մեծահասակների շրջանում գրագիտության և եկամտի նվազելուն զուգահեռ^[75]։ 1988-1989 և 1993-1995 թվականներին Ջինիի գործակիցը նախկին սոցիալիստական երկրներում միջինում բարձրացավ 9 կետով^[59]։ Համատարած մասնավորեցումն ուղեկցվում էր տնտեսական ցնցումներով, որոնք կապված էին մահացության կտրուկ աճի հետ։ Տվյալները ցույց են տալիս, որ 1991-1994 թվականներին Ռուսաստանում, Լատվիայում, Լիտվայում և Էստոնիայում եռակի աճել է գործազրկությունը, իսկ մահացությունը տղամարդկանց շրջանում աճել է 42%-ով^[76][77]։

Ամփոփելով այս բոլոր իրադարձությունների հետևանքները միջազգային ասպարեզում՝ Վլադիսլավ Զուբոկն ասել է. «Խորհրդային կայսրության փլուզումը դարակազմիկ աշխարհաքաղաքական, ռազմական, գաղափարական և տնտեսական նշանակության իրադարձություն էր^[78]։ Նախքան փլուզումը երկիրը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Արևելյան Եվրոպայում իր գերակայության, ռազմական ուժի, հզոր տնտեսության, զարգացող երկրներին օգնելու, գիտական հետազոտությունների (հատկապես տիեզերական տեխնոլոգիաների ոլորտում) և սպառազինությունների շնորհիվ չորս տասնամյակ շարունակ համարվում էր աշխարհի երկու գերտերություններից մեկը»^[6]։

Հետխորհրդային 15 երկրների իրավահաջորդության հարցի վերլուծությունը բարդ խնդիր է։ Ռուսաստանի Դաշնությունը համարվում է ԽՍՀՄ-ի իրավահաջորդ պետությունը։ Նրան են անցել ԽՍՀՄ-ի բոլոր դեսպանությունների սեփականությունները, ինչպես նաև այն ժառանգել է Խորհրդային Միության՝ ՄԱԿ-ին անդամակցությունը՝ պահպանելով Անվտանգության Խորհրդում իր մշտական տեղը։

ԽՍՀՄ հիմնադիր երկու երկրներից մեկը՝ Ուկրաինան, Խորհրդային Միության փլուզման ժամանակ միակն էր, որ Ռուսաստանի նման օրենքներ ընդունեց, ըստ որոնց՝ այդ երկիրը համարվում է ինչպես Ուկրաինական ԽՍՀ-ի, այնպես էլ ԽՍՀՄ-ի իրավահաջորդը^[79]։ Խորհրդային համաձայնագրերը հետագայում հիմք հանդիսացան Ուկրաինայի՝ արտաքին համաձայնագրերի համար, ինչպես նաև Ուկրաինան համաձայնվեց ստանձնել ԽՍՀՄ արտաքին պարտքի 16,37%-ը, որի փոխարեն այն ստանալու էր ԽՍՀՄ արտասահմանյան սեփականությունների իր մասնաբաժինը։ Թեև այդ ժամանակ Ուկրաինան բարդ դրության մեջ էր, քանի որ Արևմուտքը Ռուսաստանին էր համարում «ԽՍՀՄ-ի միակ իրավահաջորդը», այդուհանդերձ, չնայած Արևմտյան երկրների շարունակական ճնշմանը՝ Ռուսաստանը շարունակում էր գաղտնի տնօրինել ԽՍՀՄ-ի արտասահմանյան սեփականությունները։ Այդ պատճառով Ուկրաինան երբեք չվավերացրեց «զրոյական տարբերակի» համաձայնագիրը, որը Ռուսաստանի Դաշնությունը ստորագրել էր Խորհրդային մյուս հանրապետությունների հետ, քանի որ դրանով արգելվում էր հանրայնացնել ԽՍՀՄ ոսկու և ադամանդի պաշարների մասին ինֆորմացիան^[80][81]։ Խորհրդային Միության սեփականությունների և ակտիվների վերաբերյալ վեճերն այս երկու երկրների միջև շարունակվում են մինչ այսօր։

Հակամարտությունն անլուծելի է։ Կարող ենք շարունակել Կիևին դրդել (ստիպել) լուծել խնդիրը, բայց դա այդպես էլ չի լուծվի։ Դատարան դիմելը ևս անիմաստ է. մի շարք եվրոպական երկրների համար սա քաղաքական խնդիր է և ակնհայտ է, թե նրանք հօգուտ ում են որոշում կայացնելու։ Այս իրավիճակում «ինչպես վարվել»-ը մնում է բաց։ Պետք է փնտրել ոչ պարզ լուծումներ։ Բայց մենք պետք է հիշենք, որ 2014 թվականին Ուկրաինայի այն ժամանակվա վարչապետ Յացենյուկի դատական հայցերի պատճառով Ռուսաստանի դեմ դատավարությունը վերսկսվեց 32 երկրներում։ - Սերգեյ Մարկով[82]

Նույն խնդիրն էր նաև մշակութային սեփականությունների վերականգնման հետ կապված։ Թեև 1992 թվականի փետրվարի 14-ին Ռուսաստանը և մյուս հետխորհրդային պետությունները Մինսկում ստորագրեցին «Մշակութային-պատմական սեփականությունները բնօրրան երկրներ վերադարձնելու մասին» համաձայնագիր, որը Ռուսաստանի պետական դուման չվավերացրեց՝ փոխարենը ընդունելով «Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ԽՍՀՄ վերադարձվող և Ռուսաստանի Դաշնության տարածքում գտնվող մշակութային արժեքների մասին դաշնային օրենքը», ինչն անհնար դարձրեց այդ սեփականությունների վերականգնումը^[83]։

Էստոնիան, Լատվիան և Լիտվան իրենց համարում են այն երեք անկախ պետությունների վերածնունդ, որոնք գոյություն ունեին նախքան 1940 թվականին ԽՍՀՄ-ի կողմից բռնազավթվելը և բռնակցվելը։ Նրանք պնդում են, որ իրենց՝ Խորհրդային Միության կազմի մեջ մտնելու գործընթացը, խախտել է ինչպես միջազգային իրավունքը, այնպես էլ իրենց սեփական օրենքը և որ 1990-1991 թվականներին նրանք ուղղակի վերականգնեցին իրենց անկախությունը, որը դեռ իրավականորեն գոյություն ուներ։

Կա ևս վեց պետություն, որոնք իրենց անկախությունն են հռչակել միջազգայնորեն ճանաչված հետխորհրդային պետություններից, բայց միջազգայնորեն մասամբ են ճանաչված՝ Աբխազիան, Արցախը, Դոնեցկը, Լուգանսկը, Հարավային Օսիան և Մերձդնեստրը։ Իչկերիայի Չեչենական Հանրապետության չեչենական անջատողական շարժումը, Գագաուզիայի հանրապետության գագաուզիական անջատողական շարժումը և Թալիշ-Մուղանական Ինքնավար Հանրապետության թալիշական անջատողական շարժումը միջազգայնորեն ճանաչված չեն։

Իր կառավարման տարիներին քաղաքականության վերաբերյալ վերջնական որոշումները կայացնում էր Ստալինը։ Այդուհանդերձ, ԽՍՀՄ արտաքին քաղաքականությամբ զբաղվում էր Խորհրդային Միության կոմունիստական կուսակցության Կենտկոմի արտաքին քաղաքականության կոմիտեն կամ կուսակցության բարձրագույն մարմինը՝ Քաղբյուրոն։

Բացի այդ, երկկողմ և բազմակողմ հարաբերություններով զբաղվում էր ԽՍՀՄ արտաքին գործերի նախարարությունը։ Մինչև 1946 թվականն այն հայտնի է եղել որպես Արտաքին հարաբերությունների ժողովրդական կոմիսարիատ անվամբ։ Խորհրդային արտաքին քաղաքականության ամենաազդեցիկ ներկայացուցիչներից են եղել Գեորգի Չիչերինը (1872–1936), Մաքսիմ Լիտվինովը (1876–1951), Վյաչեսլավ Մոլոտովը (1890–1986), Անդրեյ Վիշինսկին (1883–1954) և Անդրեյ Գրոմիկոն (1909–1989)։ Նրանց մեծ մասը Մոսկվայի միջազգային հարաբերությունների պետական ինստիտուտի շրջանավարտներ են եղել^[84]։

• Կոմինտերն (1919–1943) կամ Կոմունիստական ինտերնացիոնալ, միջազգային կոմունիստական կազմակերպություն, որը տեղակայված է եղել Կրեմլում և զբաղվել համաշխարհային կոմունիզմի հարցերով։ Կոմինտերնը մտադիր էր «պայքարել բոլոր հնարավոր միջոցներով, ներառյալ զինված ուժերով, համաշխարհային բուրժուազիան տապալելու և միջազգային խորհրդային հանրապետություն ստեղծելու համար՝ որպես պետության լիակատար ոչնչացման անցումային փուլ»^[85]։ Կազմակերպության գործունեության դադարեցումը եղել է Մեծ Բրիտանիայի և Միացյալ Նահանգների հետ հաշտեցման միջոցներից մեկը^[86]։
• Կոմեկոն, Սոցիալիստական երկրների տնտեսական փոխօգնության խորհուրդ (ռուս.՝ Совет Экономической Взаимопомощи, СЭВ) 1949-1991 թվականներին գործած տնտեսական կազմակերպություն, որը եղել է Խորհրդային միության վերահսկողության տակ։ Վերջինից զատ, կազմակերպությանն անդամակցել են Արևելյան բլոկի և աշխարհի այլ հատվածներում գտնվող որոշ սոցիալիստական երկրներ։ Պաշտոնական Մոսկվան մտահոգություններ ուներ Մարշալի պլանի վերաբերյալ, ուստի Կոմեկոնը միտված էր կանխելու խորհրդային ազդեցության ներքո գտնվող երկրների անցումը Միացյալ Նահանգների և Հարավարևելյան Ասիայի ազդեցության տակ։ Կոմեկոնն Արևելյան բլոկի պատասխանն էր Արևմտյան Եվրոպայում ձևավորված Տնտեսական համագործակցության եվրոպական կազմակերպությանը (ՏՀԵԿ)^[87][88]։
• Վարշավայի պակտը հավաքական պաշտպանության դաշինք էր, որը ձևավորվել էր Սառը պատերազմի ժամանակ՝ 1955 թվականին։ Դրան անդամակցում էին ԽՍՀՄ-ն և Արևելյան Եվրոպայի նրա արբանյակ պետությունները։ Այս կազմակերպությունը Կոմեկոնի ռազմական լրացումն էր՝ տարածաշրջանային տնտեսական կազմակերպություն, որին անդամակցում էին Կենտրոնական և Արևելյան Եվրոպայի սոցիալիստական մի շարք երկրներ։ Վարշավայի պայմանագրի կազմակերպությունը կամ Վարշավայի պակտն ստեղծվել էր ի պատասխան ՆԱՏՕ-ին Արևմտյան Գերմանիայի անդամակցության^[89]։
• Կոմինֆորմ (1947–1956), ոչ պաշտոնապես՝ Կոմունիստական ինֆորմացիոն բյուրո և պաշտոնապես Կոմունիստական և աշխատավորական կուսակցությունների տեղեկատվական բյուրո, 1943 թվականին Կոմինտերնի կազմալուծումից հետո մարքսիզմ-լենինիզմի համաշխարհային շարժման առաջին պաշտոնական գործակալությունը։ Դրա հիմնական առաքելությունը խորհրդային ղեկավարման ներքո մարքսիստական-լենինիստական կուսակցությունների միջև գործողությունների համակարգումն էր։ Ստալինն այս կառույցի միջոցով հանձնարարում էր Արևմտյան Եվրոպայի կոմունիստական կուսակցություններին հրաժարվել իրենց բացառապես խորհրդարանական գործունեության գծից և փոխարենը կենտրոնանալ Մարշալի պլանի իրագործմանը քաղաքականապես խոչընդոտելու վրա^[90]։ Համակարգում էր նաև 1947-49 թվականներին Հունաստանի քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ մարքսիստական ապստամբներին միջազգային օգնությունը^[91]։ 1948 թվականին Հարավսլավիան հեռացվեց Կոմինֆորմից, երբ Իոսիպ Տիտոն պնդեց անկախ ծրագրի անցկացման մասին։ Կազմակերպության պաշտոնաթերթը, որը կրում էր «Հանուն ամուր խաղաղության, հանուն ժողովրդական դեմոկրատիայի» անվանումը, առաջ էր մղում Ստալինի դիրքորոշումները։ Եվրոպայում Կոմինֆորմի տեղակայումը նշանակում էր խորհրդային արտաքին քաղաքականության մեջ համաշխարհային հեղափոխության շեշտադրման թուլացում։ Հռչակելով միասնական գաղափարախոսություն՝ այն թույլ տվեց անդամ կուսակցություններին կենտրոնանալ անհատների, այլ ոչ թե հիմնախնդիրների վրա^[92]։

Խորհրդային միության մարքսիստ-լենինիստական վերնախավն ինտենսիվորեն քննարկում էր արտաքին քաղաքականության հարցերը և մի քանի անգամ փոխում նրա ուղղությունները։ Նույնիսկ երբ Ստալինը 1920-ական թվականների վերջին իր ձեռքը վերցրեց բռնապետական վերահսկողությունը, այնտեղ ընթանում էին բանավեճեր, որի արդյունքում նա կարող էր անմիջապես փոխել իր դիրքորոշումը^[93]։

ԽՍՀՄ գոյության սկզբնական շրջանում ենթադրվում էր, որ շուտով կոմունիստական հեղափոխություններ կբռնկվեն յուրաքանչյուր խոշոր արդյունաբերական երկրում, իսկ Խորհրդային Միության պատասխանատվությունն էր օգնելու դրան։ Կոմինտերնը ընտրության միջոցն էր։ Արդյունքում, տեղի ունեցան քիչ թվով հեղափոխություններ, որոնք, սակայն, շատ շուտ ճնշվեցին։ Դրանցից ամենաերկարը տեղի ունեցավ Հունգարիայում, իսկ Հունգարական Խորհրդային Հանրապետությունը գոյություն է ունեցել միայն 1919 թվականի մարտի 21-ից մինչև օգոստոսի 1-ը։ Ռուսաստանի բոլշևիկներն այն վիճակում չէին, որ ինչ-որ օգնություն տրամադրեին։

1921 թվականին Լենինը, Տրոցկին և Ստալինը հասկացան, որ կապիտալիզմն արմատացել է Եվրոպայում և առաջիկայում որևէ լայնածավալ հեղափոխություն չի լինի։ Ռուսաստանի բոլշևիկների պարտականությունը դարձավ պաշտպանելու այն, ինչ իրենք ունեին Ռուսաստանում և խուսափել ռազմական այնպիսի դիմակայությունից, որը կարող էր կործանել նրանց պլացդարմը։ Ռուսաստանը, Գերմանիայի հետ միասին, դարձավ վտարանդի պետություն։ Վերջին երկուսը 1922 թվականին Ռապալլոյի պայմանագրով կարգավորեցին իրենց հարաբերությունները։ Միևնույն ժամանակ, երկու երկրները Գերմանիայի անօրինական բանակի և օդային ուժերի համար ԽՍՀՄ գաղտնի ճամբարներում ստեղծեցին ռազմաուսումնական ծրագրեր^[94]։

Մոսկվան հանկարծ դադարեցրեց սպառնալ մյուս երկրներին և փոխարենը սկսեց աշխատել առևտրի ու դիվանագիտական ճանաչման տեսանկյունից խաղաղ հարաբերությունների կարգավորման ուղղությամբ։ Միացյալ Թագավորությունը անտեսեց մարքիսզմ-լենինիզմից եկող սպառնալիքի վերաբերյալ Ուինսթոն Չերչիլի ու մի քանի անձանց զգուշացումները և 1922 թվականին հաստատեց առևտրային ու փաստացի դիվանագիտական հարաբերություններ։ Բրիտանացիների մոտ հույս էր առաջացել, որ կվճարվեն ցարական մինչպատերազմական պարտքերը, սակայն դրանք անմիջապես հետաձգվեցին։ Մեծ Բրիտանիան պաշտոնապես ճանաչեց ԽՍՀՄ անկախությունը, երբ 1924 թվականին իշխանության եկավ Լեյբորիստական կուսակցությունը^[95]։ Մյուս երկրներն սկսեցին հետևել Մեծ Բրիտանիայի օրինակին՝ առևտրային հարաբերություններ հաստատելով Խորհրդային միության հետ։ Հենրի Ֆորդը վերջինիս հետ լայնամասշտաբ գործարար հարաբերություններ հաստատեց միայն 1920-ական թվականների վերջին՝ հուսալով, որ դա կհանգեցնի երկարաժամկետ խաղաղությանը։ Վերջապես 1933 թվականին Միացյալ Նահանգները պաշտոնապես ճանաչեց ԽՍՀՄ-ն. որոշում, որն ուներ ամերիկյան հանրության աջակցությունը և, հատկապես, բիզնեսի, որի համար բացվում էր նոր եկամտաբեր շուկա^[96]։

1920-ական թվականների վերջին և 1930-ական թվականների սկզբին Ստալինն աշխարհի մարքսիստ-լենինիստական կուսակցություններին հանձնարարեց լուրջ ընդդիմախոսել ոչ մարքսիստական կուսակցություններին, աշխատավորական միություններին և ձախական այլ կազմակերպությունների։ Ստալինը մտափոխվեց 1934 թվականին՝ առաջ քաշելով «Ժողովրդական ճակատ» ծրագիրը, որը մարքսիստական բոլոր կուսակցություններին կոչ էր անում միավորվել հակաֆաշիստական քաղաքական, աշխատավորական և կազմակերպչական բոլոր ուժերի հետ, որոնք ընդդիմանում էին ֆաշիզմին, հատկապես դրա նացիստական տարբերակին^[97][98]։

1939 թվականին, Մյունխենի համաձայնագրից կես տարի անց, ԽՍՀՄ-ն Ֆրանսիայի և Մեծ Բրիտանիայի հետ միասին փորձեց ձևավորել հականացիստական դաշինք^[99]։ Ադոլֆ Հիտլերն առաջարկեց առավել ձեռնտու պայմանագիր, որը Խորհրդային միությանը հնարավորություն կտար վերահսկողության տակ վերցնել Արևելյան Եվրոպայի մեծ մասը՝ Մոլոտով-Ռիբենտրոպ պակտի միջոցով։ Սեպտեմբերին Նացիստական Գերմանիան հարձակվեց Լեհաստանի վրա։ Նույն ամսին Խորհրդային զորքերը ևս մտան Լեհաստան, որի արդյունքում այդ երկիրը բաժանվեց երկու մասի։ Ի պատասխան, Մեծ Բրիտանիան և Ֆրանսիան պատերազմ հայտարարեցին Գերմանիային, որի հետևանքով սկսվեց Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը^[100]։

Ընդհուպ մինչև իր մահը (1953 թվական), հետպատերազմական ժամանակաշրջանում, Իոսիֆ Ստալինը վերահսկում էր Խորհրդային միության արտաքին ողջ քաղաքականությունը։ Չնայած Նացիստական Գերմանիայի պատերազմական գործողությունների մեկնարկին և Չին-ճապոնական երկրորդ պատերազմի բռնկմանը, Խորհրդային Միությունը չէր համագործակցում որևէ այլ երկրի հետ՝ ընտրելով զարգացման սեփական ուղին^[101]։ Այդուհանդերձ, Բարբարոսա ռազմական գործողությունից հետո, Խորհրդային միության առաջնահերթությունները փոփոխվեցին։ Չնայած Մեծ Բրիտանիայի հետ նախկինում առկա տարաձայնություններին՝ Վյաչեսլավ Մոլոտովը հրաժարվեց հետպատերազմական իր սահմանային պահանջներից^[102]։

Սառը պատերազմը աշխարհաքաղաքական լարվածության ժամանակաշրջան էր Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների և Խորհրդային միության, ինչպես նաև նրանց դաշնակիցների՝ համապատասխանաբար ՆԱՏՕ-ի և Արևելյան բլոկի միջև, որն սկսվել էր 1945 թվականին՝ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո։ «Սառը պատերազմ» եզրույթը կիրառվում է այն պատճառով, որ դրա ընթացքում երկու գերտերությունները միմյանց դեմ չեն ծավալել ակտիվ մարտական գործողություններ, բայց նրանցից յուրաքանչյուրը պրոքսի պատերազմներում աջակցում էր հակընդդեմ կողմերին։ Երկու գերտերությունների միջև հակամարտությունը ձևավորվել էր գաղափարախոսական և աշխարհաքաղաքական պայքարի շուրջ, որը միտված էր համաշխարհային ազդեցության տարածմանը, որին նախորդել էր 1945 թվականին միևնույն դաշինքի կազմում Նացիստական Գերմանիայի նկատմամբ հաղթանակը։ Բացի միջուկային զինանոցի զարգացումից և զինված ուժերի տեղակայումից, գերիշխանության համար պայքարն արտահայտվել է անուղղակի միջոցներով, ինչպիսիք են հոգեբանական պատերազմը, քարոզչական արշավները, լրտեսությունը, հեռուն գնացող տնտեսական պատժամիջոցները, մրցակցությունը սպորտային մրցաշարերում և տեխնոլոգիական մրցելույթները, ինչպես օրինակ տիեզերական մրցավազքը։

Մարքսիզմ-լենինիզմի հետ կապված թեմաներ
Մարքսիզմ-լենինիզմ
Հայեցակարգ Վարչապլանային համակարգ Հակաֆաշիզմ Հակակապիտալիզմ Հակաիմպերիալիզմ Հակառևիզիոնիզմ Պլանային տնտեսություն Խորհրդային տիպի տնտեսական պլանավորում Կոլեկտիվ ղեկավարում Կոլեկտիվ գյուղատնտեսություն Տնտեսության պլանային բարձունքներ Դեմոկրատական կենտրոնամետություն Դիալեկտիկական տրամաբանություն Դիալեկտիկական մատերիալիզմ Ֆոկոիզմ Սոցիալիզմի տարիներին դասակարգերի ինտենսիվ պայքար Աշխատավորական արիստոկրատիա Գիտական աթեիզմ Միակուսակցական համակարգ Կուսակցականություն Ժողովրդական դեմոկրատիա Ժողովրդական ճակատ Պրոլետարական ինտերնացիոնալիզմ Ժողովրդական պատերազմ Ինքնաքննադատություն Սոցիալ-ֆաշիզմ Սոցիալիզմն առանձին վերցրած երկրում Սոցիալիստական հայրենասիրություն Խորհրդային Հարավսլավական Պետություն Սոցիալիստական Արտադրողական ուժերի տեսություն Երրորդ ժամկետ Ավանգարդ Ազգային-ազատագրական պատերազմներ
Տարատեսակներ Կաստրոիզմ Գևերաիզմ Հո Շի Մինի գաղափարախոսություն Խոջաիզմ Հուսակիզմ Չուչհե Կադարիզմ Խրուշչովիզմ Մաոիզմ Չինաստանին բնորոշ գծերով սոցիալիզմ Ստալինիզմ Տիտոիզմ
Մարդիկ Իոսիֆ Ստալին Մաո Ցզե Դուն Էռնստ Թելման Խորլոոգիյն Չոյբալսան Էհմեդժան Քյասիմ Խոսե Դիաս Մորիս Թորեզ Պալմիրո Տոլյատի Հո Շի Մին Վո Նգուեն Զիա × × €4.95 / month Favourites List Audio Listining Color Mode Monthly New Updates Fullname * Email * Credit or debit card Subscribe A PHP Error was encountered Severity: Notice Message: Undefined variable: userid Filename: user/popup_modal.php Line Number: 68 Backtrace: File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/user/popup_modal.php Line: 68 Function: _error_handler File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/page/index.php Line: 478 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/controllers/Main.php Line: 107 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/index.php Line: 315 Function: require_once "> Subscribe Now × €4.95 € 9.90 / Modal title × Close Save changes × Խորհրդային_Սոցիալիստական_Հանրապետությունների_Միություն" id="cancelSubscription" name="cancelSubscription" class="mb-0"> A PHP Error was encountered Severity: Notice Message: Undefined variable: user_membership Filename: user/popup_modal.php Line Number: 192 Backtrace: File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/user/popup_modal.php Line: 192 Function: _error_handler File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/page/index.php Line: 478 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/controllers/Main.php Line: 107 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/index.php Line: 315 Function: require_once A PHP Error was encountered Severity: Warning Message: Invalid argument supplied for foreach() Filename: user/popup_modal.php Line Number: 192 Backtrace: File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/user/popup_modal.php Line: 192 Function: _error_handler File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/page/index.php Line: 478 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/controllers/Main.php Line: 107 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/index.php Line: 315 Function: require_once A PHP Error was encountered Severity: Notice Message: Undefined variable: userid Filename: user/popup_modal.php Line Number: 208 Backtrace: File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/user/popup_modal.php Line: 208 Function: _error_handler File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/page/index.php Line: 478 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/controllers/Main.php Line: 107 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/index.php Line: 315 Function: require_once "> Harry Potter Books × A PHP Error was encountered Severity: Notice Message: Undefined variable: products Filename: user/popup_harry_book.php Line Number: 24 Backtrace: File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/user/popup_harry_book.php Line: 24 Function: _error_handler File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/page/index.php Line: 479 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/controllers/Main.php Line: 107 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/index.php Line: 315 Function: require_once A PHP Error was encountered Severity: Warning Message: Invalid argument supplied for foreach() Filename: user/popup_harry_book.php Line Number: 24 Backtrace: File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/user/popup_harry_book.php Line: 24 Function: _error_handler File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/views/page/index.php Line: 479 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/application/controllers/Main.php Line: 107 Function: view File: /home/ah0ejbmyowku/public_html/index.php Line: 315 Function: require_once