Giampaolo Di Paola

Giampaolo Di Paola
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1944
Torre Annunziata

Minister obrony Włoch
Okres

od 16 listopada 2011
do 28 kwietnia 2013

Poprzednik

Ignazio La Russa

Następca

Mario Mauro

Przewodniczący Komitetu Wojskowego NATO
Okres

od 2008
do 2011

Poprzednik

Raymond Henault

Następca

Knud Bartels

Odznaczenia
Order Wojskowy Włoch II Klasy Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy Medaglia Mauriziana (Włochy) Złoty Medal Zasługi za Długoletnie Dowództwo (Włochy) Medaglia d'onore di lunga navigazione marittima (Włochy) Krzyż Złoty za Długoletnią Służbę Wojskową (Włochy) Komandor Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego Krzyż Wielki z Mieczami Orderu Pro Merito Melitensi Medal Zakonu Maltańskiego za operacje w byłej Jugosławii Medal UNIMIK Krzyż Wielki na Łańcuchu Świętego Konstantyńskiego Orderu Wojskowego Świętego Jerzego Krzyż Wielki Orderu Bernardo O’Higginsa (Chile) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Wielki Oficer Orderu Świętej Agaty (San Marino) Komandor Legii Zasługi (USA)

Giampaolo Di Paola (ur. 15 sierpnia 1944 w Torre Annunziata) – włoski wojskowy, admirał, były szef sztabu obrony Włoskich Sił Zbrojnych oraz przewodniczący Komitetu Wojskowego NATO. Od 2011 do 2013 minister obrony w rządzie Mario Montiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1963 rozpoczął karierę wojskową w ramach Marina Militare, włoskiej marynarki wojennej. W 1966 został absolwentem Akademii Marynarki Wojennej (Accademia Navale) w Livorno. W 1967 rozpoczął naukę w szkole kształcącej załogi okrętów podwodnych. Do początku lat 80. służył na tego typu jednostkach.

W 1981 studiował w NATO Defense College w Rzymie. Następnie do 1984 był urzędnikiem w Naczelnym Dowództwie Połączonych Sił Zbrojnych NATO na Atlantyku. W 1984 objął dowództwo jednej z fregat typu Maestrale – MM Grecale. Od 1986 do 1989 objął stanowisko szefa działu planowania i programowania w dyrekcji planowania finansowego marynarki wojennej. Następnie przez rok jako kapitan dowodził okrętem flagowym Marina Miltare – lotniskowcem MM Giuseppe Garibaldi. W 1990 powrócił do sztabu marynarki wojennej, pełniąc kolejno funkcje asystenta wykonawczego zastępcy szefa sztabu, szefa oddziału planowania i – w latach 1993–1994 – asystenta szefa sztabu ds. planowania i operacji wojskowych.

W 1994 w randze kontradmirała wszedł w skład sztabu obrony w Ministerstwie Obrony jako szef dyrektoriatu polityki obronnej. Stanowisko to zajmował do 1998. Następnie do 2001 był szefem gabinetu ministra obrony. W 1999 otrzymał nominację na wiceadmirała. Brał aktywny udział w planowaniu włoskiego udziału w akcjach na Bałkanach w latach 90. W 2001 powołano go na sekretarza generalnego obrony.

10 marca 2004 został mianowany na stopień admirała. Objął wówczas urząd szefa sztabu obrony Włoskich Sił Zbrojnych, który zajmował do 12 lutego 2008. W tym samym roku został powołany na przewodniczącego Komitetu Wojskowego NATO. 17 września 2011 w jego miejsce został wybrany generał Knud Bartels, dotychczasowy szef obrony Królestwa Danii.

16 listopada 2011 objął urząd ministra obrony w rządzie, na czele którego stanął Mario Monti[1]. Zakończył urzędowanie 28 kwietnia 2013, jego następcą został Mario Mauro.

Żonaty z Robertą, ma dwie córki.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Włoskie
Zagraniczne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Governo Monti: Giampaolo Di Paola ministro della Difesa. napolitoday.it, 16 listopada 2011. [dostęp 2011-11-16]. (wł.).
  2. Ministero della Difesa – Ammiraglio Giampaolo DI PAOLA dal 10 marzo 2004. difesa.it. [dostęp 2014-07-24]. (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]