Lelio Lagorio

Lelio Lagorio

Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1925 Triest
Data i miejsce śmierci	7 stycznia 2017 Florencja
Zawód, zajęcie	polityk, prawnik, nauczyciel akademicki
Multimedia w Wikimedia Commons

Lelio Lagorio (ur. 9 listopada 1925 w Trieście, zm. 7 stycznia 2017^[1] we Florencji^[2]) – włoski polityk, prawnik, publicysta i nauczyciel akademicki, parlamentarzysta krajowy i europejski, minister w kilku gabinetach.

Z wykształcenia prawnik, absolwent Uniwersytetu Florenckiego, na którym po studiach pracował jako nauczyciel akademicki^[3]. Praktykował również jako adwokat, a także zajmował się działalnością publicystyczną^[4], był autorem kilku książek^[3].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Włoskiej Partii Socjalistycznej^[4]. W 1965 sprawował urząd burmistrza Florencji jako następca Giorgia La Piry^[5]. W latach 1970–1978 pełnił funkcję prezydenta Toskanii^[3].

W 1979 po raz pierwszy został wybrany do Izby Deputowanych. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach w 1983 i 1987, zasiadając w niższej izbie włoskiego parlamentu do 1992 jako poseł VIII, IX i X kadencji^[4]. Od 4 kwietnia 1980 do 4 sierpnia 1983 sprawował urząd ministra obrony w pięciu kolejnych gabinetach, którymi kierowali Francesco Cossiga, Arnaldo Forlani, Giovanni Spadolini i Amintore Fanfani. Następnie do 1 sierpnia 1986 był ministrem turystyki i rekreacji w rządzie Bettina Craxiego^[4]. W latach 1986–1987 przewodniczył frakcji socjalistycznej w Izbie Deputowanych^[3].

W latach 1989–1994 był deputowanym do Parlamentu Europejskiego III kadencji, w którym zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego frakcji socjalistycznej^[1]. Od 1990 do 1992 był wiceprzewodniczącym konfederacji ugrupowań socjalistycznych, przekształconej później w Partię Europejskich Socjalistów^[2].

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (1978)^[6].