Thomas Lackner (ur. 9 kwietnia 1993 w Hall in Tirol) – austriacki skoczek narciarski, reprezentant HSV Absam-Bergisel. Drużynowy złoty medalista mistrzostw świata juniorów z 2011. Medalista zimowej uniwersjady i olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy. Zwycięzca Pucharu Kontynentalnego 2021/2022.
W cyklu FIS Cup zadebiutował na przełomie stycznia i lutego 2009, zajmując 14. i 15. miejsce. W lipcu 2009 w Villach w swoim pierwszym występie w Letnim Pucharze Kontynentalnym zakończył zawody na 11. pozycji, a w styczniu 2010 w Titisee-Neustadt zajął 17. lokatę w debiucie w zimowej edycji cyklu[3].
W sezonie 2009/2010 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu Alpen Cup. W sezonie 2010/2011 zwyciężył, wyprzedzając bezpośrednio Stefana Krafta i Jakę Hvalę[4]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2011 zdobył złoty medal w konkursie drużynowym, w którym startował wraz z Michaelem Hayböckiem, Stefanem Kraftem i Markusem Schiffnerem. Indywidualnie zajął 6. miejsce[3].
W kilku kolejnych sezonach wyniki sportowe Lacknera były gorsze niż te, które osiągał w wieku 16–17 lat. Do 2013 okazjonalnie zdobywał punkty Pucharu Kontynentalnego. Po wyjściu z wieku juniorskiego na arenie międzynarodowej startował głównie w FIS Cup[3].
W lutym 2017 wystartował na Zimowej Uniwersjadzie 2017, zdobywając brązowy medal w konkursie indywidualnym. W kolejnych tygodniach wrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, 19 lutego w Planicy zajmując 7. miejsce w zawodach cyklu – pierwsze w karierze w czołowej dziesiątce. Do końca sezonu regularnie zdobywał punkty PK[5]. 4 stycznia 2018 zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 43. miejsce w konkursie w Innsbrucku. W Pucharze Kontynentalnym w sezonie 2017/2018 najwyżej klasyfikowany był na 5. pozycji[6]. W 2019 po raz pierwszy wystąpił w Letnim Grand Prix, zajmując 39. miejsce w zawodach w Hinzenbach[7].
5 grudnia 2020 w drugim w karierze występie w zawodach Pucharu Świata Lackner zdobył pierwsze punkty cyklu, zajmując w zawodach w Niżnym Tagile 4. miejsce[8]. Dzień później został wycofany ze startu z powodu zakażenia wirusem SARS-CoV-2[9]. W dalszej części sezonu 2020/2021 występował głównie w Pucharze Świata, najczęściej zajmując lokaty w trzeciej dziesiątce[8].
5 września 2021 zdobył pierwsze punkty Letniego Grand Prix, zawody w Szczuczyńsku kończąc na 16. i 25. miejscu. W sezonie zimowym 2021/2022 w sześciu występach w Pucharze Świata punkty zdobył trzykrotnie, a najwyżej klasyfikowany był na 7. pozycji, w styczniu 2022 w Willingen. Występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Sześciokrotnie ukończył zawody tego cyklu na podium, po 2 razy na 1., 2. i 3. miejscu[10]. Z 1010 punktami zwyciężył w klasyfikacji generalnej sezonu 2021/2022 Pucharu Kontynentalnego, o 13 punktów wyprzedzając Joacima Ødegårda Bjørenga[11].
W grudniu 2023 w wyniku upadku na treningu w Seefeld złamał dwa żebra i kość strzałkową w prawej nodze[12].
Starty T. Lacknera na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
6. | 28 stycznia | 2011 | Otepää | Tehvandi | K-90 | HS-100 | indywid. | 92,0 m | 90,5 m | 233,0 pkt | 22,0 pkt | Władimir Zografski |
1. | 30 stycznia | 2011 | Otepää | Tehvandi | K-90 | HS-100 | druż.[a] | 79,5 m | 91,5 m | 920,5 pkt (206,0 pkt) | – |
12. | 24 stycznia | 2013 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | indywid. | 94,0 m | 93,0 m | 239,5 pkt | 44,0 pkt | Jaka Hvala |
4. | 26 stycznia | 2013 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | druż.[b] | 93,5 m | 97,5 m | 1034,0 pkt (249,0 pkt) | 52,5 pkt | Słowenia |
Starty T. Lacknera na uniwersjadzie – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
18. | 27 stycznia | 2015 | Szczyrbskie Jezioro | MS 1970 B | K-90 | HS-100 | indywid. | 85,0 m | 89,0 m | 211,7 pkt | 37,1 pkt | Władimir Zografski |
7. | 1 lutego | 2015 | Szczyrbskie Jezioro | MS 1970 B | K-90 | HS-100 | druż.[c] | 84,5 m | 90,5 m | 610,1 pkt (215,5 pkt) | 113,1 pkt | Rosja |
3. | 1 lutego | 2017 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | indywid. | 98,5 m | 99,5 m | 261,2 pkt | 4,6 pkt | Naoki Nakamura |
Starty T. Lacknera na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
15. | 17 lutego | 2009 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 92,5 m | 96,0 m | 223,5 pkt | 46,0 pkt | Peter Prevc |
2. | 19 lutego | 2009 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | druż.[d] | 92,0 m | 102,0 m | 944,5 pkt (236,0 pkt) | 23,0 pkt | Słowenia |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 22 stycznia | 2022 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-128 | 123,0 m | – | 116,1 pkt | 2. | 2,7 pkt | Anže Semenič |
2. | 23 stycznia | 2022 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-128 | 124,5 m | 122,5 m | 234,1 pkt | 3. | 11,8 pkt | Anže Semenič |
3. | 5 marca | 2022 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 129,5 m | 127,0 m | 294,1 pkt | 1. | – |
4. | 6 marca | 2022 | Lahti | Salpausselkä | K-116 | HS-130 | 128,0 m | 122,0 m | 266,3 pkt | 3. | 9,4 pkt | Michael Hayböck |
5. | 12 marca | 2022 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 132,5 m | 130,0 m | 265,2 pkt | 2. | 18,4 pkt | Žiga Jelar |
6. | 12 marca | 2022 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 136,0 m | 133,0 m | 300,6 pkt | 1. | – |
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LPK 2022
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 15 sierpnia | 2009 | Oberwiesenthal | Fichtelbergschanzen | K-95 | HS-106 | 90,0 m | 89,5 m | 203,5 pkt | 3.[e] | 10,5 pkt | Daniel Wenig |
2. | 13 lutego | 2010 | Villach | Villacher Alpenarena | K-90 | HS-98 | 97,0 m | 94,5 m | 254,0 pkt | 1. | – |
3. | 26 lutego | 2011 | Ruhpolding | Große Zirmbergschanze | K-115 | HS-128 | 122,0 m | 120,0 m | 251,6 pkt | 3. | 10,6 pkt | Daniel Wenig |
4. | 27 stycznia | 2017 | Eau Claire | Silver Mine | K-85 | HS-95 | 89,5 m | 88,5 m | 243,5 pkt | 3. | 19,5 pkt | Moritz Baer |
5. | 28 stycznia | 2017 | Eau Claire | Silver Mine | K-85 | HS-95 | 89,5 m | 93,0 m | 255,5 pkt | 2. | 4,0 pkt | Eetu Nousiainen |
6. | 25 lutego | 2018 | Villach | Villacher Alpenarena | K-90 | HS-98 | 93,0 m | 96,0 m | 250,0 pkt | 2. | 2,5 pkt | Elias Tollinger |
7. | 25 stycznia | 2020 | Rastbüchl | Baptist-Kitzlinger-Schanze | K-74 | HS-78 | 77,0 m | 79,0 m | 252,8 pkt | 1. | – |
8. | 16 lutego | 2020 | Villach | Villacher Alpenarena | K-90 | HS-98 | 94,5 m | 95,0 m | 235,4 pkt | 2. | 8,9 pkt | Marco Wörgötter |
9. | 15 lipca | 2021 | Kuopio | Puijo | K-92 | HS-100 | 93,0 m | 104,0 m | 246,5 pkt | 1. | – |
10. | 18 września | 2021 | Villach | Villacher Alpenarena | K-90 | HS-98 | 92,5 m | 86,0 m | 229,6 pkt | 3. | 14,3 pkt | Janni Reisenauer |
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023