White TBC
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja | kołowa |
| Załoga | 4 |
| Historia | |
| Prototypy | 1917 |
| Produkcja | 1917-1918 |
| Wycofanie | 1941 |
| Egzemplarze | 230 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy White o mocy 35 KM (25,7 kW) |
| Poj. zb. paliwa | 100 l |
| Pancerz | grubość: 8 mm |
| Długość | 5,60 m |
| Szerokość | 2,10 m |
| Wysokość | 2,75 m |
| Rozstaw osi | 3,90 m |
| Prześwit | 0,40 m |
| Masa | 6 000 kg (bojowa) |
| Osiągi | |
| Prędkość | 46 km/h (po drodze) |
| Zasięg pojazdu | 250 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata Puteaux SA 18 kal. 37 mm 1 Karabin maszynowy Hotchkiss Mle 14 kal. 8 mm | |
| Użytkownicy | |
| Francja | |
Samochód pancerny White TBC – francuski samochód pancerny z okresu I wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Po wybuchu I wojny światowej we Francji wzrosło zapotrzebowanie na samochody pancerne, które zaczęły produkować różne firmy z branży motoryzacyjnej. Jednym z takich samochodów zbudowano w wytwórni Renaulta, do którego produkcji użyto podwozia i silnika produkowanego na licencji amerykańskiego samochodu ciężarowego White firmy White Motor Company. Nadwozie zaś oparto na koncepcji M. Lorfeuvre i M. Ségur, to jest nadwozia pokrytego blacha stalową, z wieżą w której umieszczono uzbrojenie. W dniu 25 sierpnia 1917 roku samochód ten pod nazwa White został przyjęty do uzbrojenia armii francuskiej.
Produkcja tego samochodu trwała od 1917 do 1918 roku i łącznie wyprodukowano 230 sztuk.
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]Podwozie było z samochodu ciężarowego marki White. Nadwozie całkowicie zamknięty wykonano z blachy walcowanej grubości 8 mm. Blachy były nitowane. Wewnątrz znajdowała się czteroosobowa załoga (dowódca – podoficer, trzech szeregowych – dwóch kierowców i strzelec). W przedniej wydłużonej części znajdowała się komora silnika o przekroju prostokątnym, wewnątrz znajdował się silnik gaźnikowych, 4-cylindrowy, chłodzony cieczą. Komorą silnika znajdowało się przednie stanowisko kierowcy, identyczne stanowisko znajdowało się w tylnej części, które umożliwiało jazdę do tyłu bez zawracania. Pomiędzy stanowiskami kierowani znajdował się przedział bojowy, nad którym umieszczono wieżę, wewnątrz której umieszczono uzbrojenie działko kal. 37 mm i karabin maszynowy kal. 8 mm, były umieszczone obok siebie i była możliwość strzelania z nich równocześnie przez dwóch żołnierzy (dowódcę i strzelca). Z obu stron przedziału bojowego znajdowały się drzwi.
Użycie
[edytuj | edytuj kod]Samochody te wprowadzono do użytku w francuskiej armii 25 sierpnia 1917 roku. Wzięły udział w walkach końcowym I wojny światowej, a następnie do 1934 roku stanowiły główną siłę uderzeniową francuskiej kawalerii pancernej. Znajdowały się na terenie Francji, Afryki Północnej i Bliskim Wschodzie, a także w Szanghaju. Użytkowane były do czasu zużycia. Po wybuchu II wojny światowej były w użytkowane jeszcze 57 pojazdów na Bliskim Wschodzie, gdzie stanowiły wyposażenie 5 i 7 pułku kawalerii pancernej. Po raz ostatni wzięły udział w walkach w 1941 roku w czasie zajęcia przez aliantów Syrii i Libanu.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Геннадий Холявский: Энциклопедия Бронетанкового Вооружения и Техники. Колесные и полугусеничные бронеавтомобили. Mińsk: Харвест, 2004, s. 366-369. ISBN 985-13-1765-9. (ros.).