Wiktor II
| Gebhard von Dollnstein-Hirschberg | |
| Papież Biskup Rzymu | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1018 |
| Data i miejsce śmierci | 28 lipca 1057 |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania | 1055-1057 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia | 1042 |
| Pontyfikat | 13 kwietnia 1055 |
Wiktor II (łac. Victor II, właśc. Gebhard von Dollnstein-Hirschberg; ur. ok. 1018 w Szwabii, zm. 28 lipca 1057 w Arezzo[1]) – papież w okresie od 13 kwietnia 1055 do 28 lipca 1057[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Naprawdę nazywał się Gebhard, hrabia Calw, Tollenstein i Hirschbergu. Jego rodzicami byli hrabia Hartwig i hrabina Baliza, był krewnym cesarza Henryka III. Jego wujem był biskup Ratyzbony Gebhard III.
W 1042 roku biskup Ratyzbony zaproponował królowi Henrykowi kandydaturę Gebharda na urząd biskupa Eichstätt[1]. Henryk początkowo się wahał, gdyż Gebhard miał jedynie 24 lata, lecz uległ namowom sędziwego arcybiskupa Bardo z Moguncji. Gebhard okazał się dobrym biskupem i stronnikiem cesarza[1]. Był wśród osób, które pojechały z nim na koronację do Rzymu w 1046 roku, brał udział w synodzie w Moguncji w październiku 1049 roku, któremu przewodniczył papież Leon IX. Gebhard był również obecny przy spotkaniach cesarza z papieżem w Ratyzbonie i Bambergu w 1053 roku. W tym czasie był już najbardziej wpływowym doradcą Henryka III. To właśnie za jego sprawą, niemiecka armia, która w 1053 roku szła, by połączyć się z wojskami papieża Leona IX w wojnie przeciwko Normanom, została zawrócona[1]. Później Gebhard, już jako papież, żałował, że doradził cesarzowi takie posunięcie. Miał wówczas okazję, by udowodnić swoją lojalność, broniąc tronu Bawarii przed zakusami księcia Konrada, hrabiów z Scheyern oraz swojego własnego wuja, biskupa Gebharda z Ratyzbony.
Po śmierci Leona IX (19 kwietnia 1054) na dwór w Moguncji przybył we wrześniu 1054 roku, na czele rzymskiej legacji, kardynał Hildebrand. Posłowie prosili cesarza, by desygnował Gebharda na papieża. Henryk wyraził zgodę, lecz Gebhard odmówił przyjęcia godności[1]. W marcu 1055 roku Gebhard uzależnił swą zgodę od zwrócenia Stolicy Apostolskiej wszystkich odebranych jej dóbr. 13 kwietnia 1055 roku Gebhard został formalnie obrany papieżem i przyjął imię Wiktor II.
Jako papież kontynuował walkę swojego poprzednika z symonią i konkubinatem wśród duchownych[2]. Cieszył się poparciem cesarza, dlatego też uzyskał o wiele więcej, niż udało to się Leonowi IX. 4 czerwca 1055 roku Wiktor II zwołał synod we Florencji, w którym uczestniczył sam cesarz oraz 120 biskupów. Synod potwierdził dawne dekrety przeciwko symonii, a nieprzestrzegający ich biskupi zostali usunięci ze stanowisk[1]. Wiktor wysłał również list do króla Leónu (w Hiszpanii), Ferdynanda I, w którym groził mu ekskomuniką, jeśli ten nie uzna praw Henryka do cesarskiego tronu. Ferdynand spełnił żądania papieża.
W początkach 1056 roku Wiktor odesłał Hildebranda do Francji z zadaniem kontynuowania walki z symonią i konkubinatem. Ustanowił również dwóch legatów papieskich, arcybiskupów Raimbauda z Arles i Pontiusa z Aix, którzy mieli wspomagać Hildebranda w południowej Francji. Wezwany pilnie przez cesarza do Niemiec, przybył Wiktor do Goslar we wrześniu 1056 roku. Gdy 5 października 1056 roku, zmarł Henryk III, Gebhard został, opiekunem kilkuletniego Henryka IV i regentem Bawarii[2]. 28 października odbył się pogrzeb króla. Papież zapewnił wówczas, by władzę w imieniu nieletniego Henryka IV, objęła jego matka Agnieszka z Poitou[1].
14 czerwca 1057 powołał mnicha Fryderyka na stanowisko kardynała-prezbitera od św. Chryzogona, zyskując w ten sposób przyjaźń jego brata, potężnego księcia Godfryda Lotaryńskiego[1]. Następnie udał się do Toskanii, gdzie rozsądzał spory.
Zmarł 28 lipca na febrę tuż po synodzie w Arezzo[1]. Zgodnie z życzeniem papieża, jego szczątki wieziono do Eichstätt, gdzie miał zostać pochowany. Po drodze jednak mieszkańcy Rawenny odebrali przemocą ciało wiozącym je osobom i pochowali papieża w kościele Santa Maria Rotonda, gdzie spoczął obok Teodoryka Wielkiego, króla Ostrogotów[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Pope Victor II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-11-24]. (ang.).
