Żory

Zobacz też: inne znaczenia.

Żory

miasto na prawach powiatu
Rynek w Żorach
Herb Flaga
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Aglomeracja	rybnicko-jastrzębska
Data założenia	1272
Prawa miejskie	1272
Prezydent	Waldemar Socha
Powierzchnia	64,59 km²
Wysokość	241–284 m n.p.m.
Populacja (31.12.2020) • liczba ludności • gęstość	61 839[1] 973,0 os./km²
Strefa numeracyjna	(+48) 32
Kod pocztowy	44-240
Tablice rejestracyjne	SZO
Położenie na mapie województwa śląskiego Żory
Położenie na mapie Polski Żory
50°02′44″N 18°41′41″E/50,045556 18,694722
TERC (TERYT)	2479011
SIMC	0945746
Urząd miejski al. Wojska Polskiego 25 44-240 Żory
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Żory (cz. Žáry, Žárov^[2], niem. Sohrau) – miasto na prawach powiatu w południowej Polsce, w województwie śląskim, historycznie na Górnym Śląsku.

Jest jednym z miast należących do Rybnickiego Okręgu Węglowego. Obecnie miasto spełnia funkcje handlową, usługową i logistyczną.

Według danych GUS z 31 grudnia 2021 roku, Żory liczyły 61 839 mieszkańców^[1] i były pod względem liczby ludności 17. miastem w województwie śląskim, a także 62. spośród najludniejszych miast w Polsce^[3].

Żory leżą na Górnym Śląsku na Płaskowyżu Rybnickim nad rzeką Rudą.

Żory graniczą z powiatami mikołowskim, pszczyńskim i rybnickim oraz miastami Jastrzębie-Zdrój i Rybnik. Na Roju Żory posiadają niewielką eksklawę po zachodniej stronie Autostrady Bursztynowej (A1), zawierającą kilka domostw; łączy ją z Żorami ulica Rajska wiodąca wiaduktem nad autostradą, którą na krótkim odcinku przecina terytorium gminy Świerklany^[4].

W latach 1945–1954 siedziba gminy Żory i, ponownie, w latach 1977–1982 gminy Żory. W latach 1975–1998 Żory administracyjnie należały do województwa katowickiego.

1 stycznia 2014 r. miasto Żory powiększyło swoją powierzchnię kosztem Rybnika o 0,26 ha^[5]

Znaczenie nazwy miasta nie jest jednoznaczne i istnieją dwie teorie na ten temat. Pierwsza wywodzi ją ze staropolszczyzny, od wyżarzania, wypalania lasów co było pierwszym etapem zakładania stałej osady w danym miejscu. Wersja ta związana jest z pierwotną gospodarką żarową, która była elementem wylesiania terenu pod zasiedlenie. Topograficzny opis Górnego Śląska z 1865 roku wywodzi ją z kolei od polskiej nazwy ptaka żurawia. Odnotowuje to następujący fragment: „In den verschiedenen Urkunden wird Sohrau einmal Żoraw, dann Żora und auch Sora genannt. Der Name ist polnischen Ursprungs.”, czyli w języku polskim „W różnych dokumentach notowana jako Żoraw, później Żora, a nawet Sora. Nazwa jest polskiego pochodzenia.”^[6].

W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis spisanej w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest jako Zary civitate – miasto Zary. W kronice wymienione zostały również wsie założone na prawie polskim iure polonico, które w procesach urbanizacyjnych zostały wchłonięte przez miasto. Są to obecne dzielnice lub części miasta Żory jak Rogoźna we fragmencie Rogosina in una parte decima solvitur more polonico, Rowień we fragmencie Rovona [Hs. Ronoua.] decima solvitur more polonico, Rój jako Ray, Brodek we fragmencie Brodek similiter solvitur decima more polonico^[7][8]. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Sora^[9].

Polską nazwę Żory oraz niemiecką Sohrau w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa^[10]. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany w latach 1880–1902 notuje nazwę miasta pod polską nazwą Żary oraz niemiecką Sohrau^[11]. Polską nazwę Żary oraz w gwarze górnośląskiej Żory, a także niemiecką Sohrau wymienia również w 1896 roku górnośląski pisarz, ksiądz Konstanty Damrot w książce o nazewnictwie miejscowym na Górnym Śląsku. Wymienia również zlatynizowane nazwy zanotowane w łacińskich dokumentach jak Sary oraz Sari^[12]. Katalog herbów niemieckich miejscowości, wydany w 1898 roku we Frankfurcie nad Menem, określa polską nazwę jako Zar^[13].

Po plebiscycie w 1921 roku i III powstaniu śląskim, gdy miasto znalazło się w granicach Polski jako część autonomicznego województwa śląskiego, postanowiono spolonizować nazwę miasta – rozważano takie nazwy jak „Żuraw”, „Żary”^[14] – ostatecznie, w opublikowanym w dniu 5 sierpnia 1922 r. w Dz. Ustaw Śl. Nr. 13, poz. 43, załączniku do rozporządzenia z dnia 17 czerwca 1922 r. (Dz. Ust Śl. Nr. 1, poz. 3), w przedmiocie ustroju powiatowego Województwa Śląskiego, zawierający spis gmin miejskich i wiejskich, obszarów dworskich, oraz miast wyjętych z powiatów po raz pierwszy w akcie normatywnym użyto polskiej nazwy miasta, tj. Żory (Sohrau).

Miasto jest członkiem Związku Subregionu Zachodniego.

Żory składają się z 9 dzielnic oraz 6 osiedli, które zgodnie z uchwałą z dnia 29 czerwca 2007 roku są również dzielnicami. Oprócz nich istnieją także 2 inne, które nie posiadają żadnego statusu i wchodzą w skład danej dzielnicy gdzie się znajdują. Wszystkie sołectwa w tym dniu utraciły swój statut i uzyskały miano dzielnicy^[15].

Według raportu Światowej Organizacji Zdrowia w 2016 roku Żory zostały sklasyfikowane jako 49. najbardziej zanieczyszczone miasto Unii Europejskiej^[21].

 Osobny artykuł: kalendarium historii Żor.

W okresie tworzenia się zalążków państwa Polan ziemie dzisiejszych Żor zamieszkiwało plemię Golęszyców, ziemie te znajdowały się w granicach państwa wielkomorawskiego, a następnie, około 921 roku – czeskiego.

Po raz pierwszy nazwa wsi Żory pojawiła się w 1258 roku. 24 lutego 1272 roku książę opolsko-raciborski Władysław podpisał umowę, zawierającą postanowienie o przejściu wsi pod jego władzę oraz o lokacji miasta (na prawie magdeburskim). Miało ono obowiązujący do dziś owalny kształt z prostokątnym rynkiem, dwiema bramami (krakowską i cieszyńską) i murami. Prawdopodobnie już w 1292 roku książę raciborski Przemysław stał się lennikiem króla czeskiego, ale przyjmuje się, że okres lenny rozpoczyna się w 1327 roku. W 1336 roku księstwo przechodzi w ręce Przemyślidów. W latach 1345, 1433 i 1473 Żory były oblegane odpowiednio przez wojska polskie, husyckie i węgierskie. W latach 1521–1532 księstwo po raz ostatni znajdowało się pod panowaniem władców z linii Piastów śląskich, którzy byli lennikami korony czeskiej, po czym władzę na 20 lat przejęli Hohenzollernowie.

W 1526 roku Żory stały się częścią państwa Habsburgów. 25 kwietnia 1531 r. jako starosta żorski wymieniany był Baltazar z Dębowca herbu Kornicz, pan Kobiernic, Kóz i Osielca^[22]. W roku 1627 podczas wojny trzydziestoletniej wojska protestanckie zajęły Żory. Następnie wojska katolickie zdobyły i zrabowały miasto. W latach 1645–1666 Żory były rządzone przez Wazów (w ramach zastawu całego księstwa). W XVIII wieku Żory podlegały inspekcji podatkowej w Prudniku^[23]. W 1742 roku miasto po pierwszej wojnie śląskiej stało się częścią państwa pruskiego, aż do roku 1921. XIX wiek zaznaczył się industrializacją (huta „Waleska”, odlewnia żeliwa „Pawła” i młyn parowy), zbudowano połączenia kolejowe do Orzesza (1884) i Gliwic (1888).

W 1837 roku miasto zostaje określone jako niewielkie: miały się w nim znajdować szpital, dwa kościoły katolickie, dwie bramy, a w 250 domach mieszkało 2800 osób^[24].

Topograficzny opis Górnego Śląska z 1865 roku notuje stosunki ludnościowe na terenie miasta – „(...) sprechen 1264 Einwohner deutsch, 2398 polnisch als Muttersprache(...).”, czyli w tłumaczeniu na język polski „1264 mieszkańców mówi po niemiecku, 2398 po polsku jako językiem macierzystym(...)”^[25].

W miejscowości istniało wiele polskich organizacji społecznych i kulturalnych. 28 marca 1920 roku zawiązało się Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Żorach. Inicjatorem był Józef Wyrobek, który założył je wraz z pierwszymi 15 członkami. Gniazdo było oddziałem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” na Górnym Śląsku i liczyło początkowo 39 członków^[26]. Funkcjonowały tutaj także regionalne koło Związku Towarzystw Polek, od 1919 roku Towarzystwo Oświaty na Górnym Śląsku im. św. Jacka oraz Chór „Feniks”^[27].

W latach 1919–1921 miały miejsce trzy powstania śląskie, w których brali udział również mieszkańcy Żor. W lutym 1919 roku na konferencji paryskiej Czechosłowacja wysunęła roszczenie terytorialne do Żor^[28].

W plebiscycie na Śląsku (20 marca 1921) mieszkańcy Żor opowiedzieli się w większości za pozostaniem w państwie niemieckim. Wynik głosowania dla Żor: za Polską 1036 osób, za Niemcami 2353 osoby^[29].

Podczas III powstania śląskiego miasto zostało zajęte w nocy z 2/3 maja 1921 roku poprzez zwarty atak oddziałów powstańczych z kierunku północno-wschodniego przeprowadzony przez 2. batalion Nikodema Sobika z pułku żorskiego Antoniego Haberki oraz z kierunku zachodniego przeprowadzonego przez 3. batalion Feliksa Michalskiego z pułku żorskiego. Oddziały te wspierał także batalion dowodzony przez Józefa Szenderę z pułku pszczyńskiego Franciszka Rataja, który atakował miasto od południa. Powstańcy opanowali dworzec, pocztę, budynek Policji Plebiscytowej oraz zdobyli 11 karabinów maszynowych^[27].

Po plebiscycie w 1921 roku i III powstaniu śląskim miasto znalazło się w granicach Polski jako część autonomicznego województwa śląskiego.

1 września 1939 roku miasto zajął Wehrmacht, a w październiku Żory zostały bezpośrednio włączone do III Rzeszy. W mieście utworzono polenlager nr 95 Sohrau^[30] (1942–1945). W styczniu 1945 roku przez Żory przeszły tzw. marsze śmierci z obozów Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu na stację kolejową w Wodzisławiu Śląskim^[31]. Od stycznia do marca tego roku trwały walki sił Armii Czerwonej z wojskami niemieckimi o Żory, w czasie których 80% zabudowy miasta zostało doszczętnie zniszczone. Miasto zostało zajęte przez oddziały 95 Korpusu Piechoty Armii Czerwonej i 1 Czechosłowacką Samodzielną Brygadę Pancerną. W 1975 roku na ówczesnym Placu Braterstwa Broni odsłonięto Pomnik Braterstwa Broni upamiętniający ten fakt^[32].

Po wojnie nastąpiła odbudowa miasta. W latach 70. i 80. XX wieku miał miejsce intensywny przyrost demograficzny Żor, związany z rozwojem górnictwa węgla kamiennego i budową osiedli w technologii wielkiej płyty. Po 1989 roku górnictwo zostało objęte restrukturyzacją, co wpłynęło na gwałtowny wzrost bezrobocia w Żorach. W ramach walki z tym zjawiskiem utworzono podstrefę Katowickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej i Żorski Park Przemysłowy, a miasto zmieniło charakter z przemysłowego na handlowo-usługowy.

Specyficzną częścią historii miasta są liczne pożary, w tym m.in.:

• 1552 – spłonęła połowa miasta
• 1661 – spłonął drewniany kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
• 1702 – spłonęły doszczętnie drewniana zabudowa rynku i większość domów przy pobliskich ulicach
• 1807 – spłonął średniowieczny drewniany kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny

Na pamiątkę pożaru z 1702 roku, w jego rocznicę (11 maja), od ponad 300 lat obchodzone jest jedyne w Europie Święto Ogniowe, a do historii pożarów nawiązuje także otwarte w 2014 roku Muzeum Ognia.

Już w latach 30. XX w. przygotowywano wpis układu urbanistycznego Starego Miasta w Żorach, wraz z murami obronnymi i kościołem parafialnym, do rejestru zabytków. Określano go wtedy, „jako najbardziej jednolity pod względem zabytkowym na Śląsku”^[33].

Według Narodowego Instytutu Dziedzictwa, w miejscowości znajdują się następujące obiekty zabytkowe^[34]:

• układ urbanistyczny
• gotycki kościół parafialny pw. św. Apostołów Filipa i Jakuba z XV wieku
• plebania z XIX wieku
• kościół ewangelicko-augsburski, 1931 r.
• plebania ewangelicka, 1906 r.
• fragmenty murów obronnych z XIV wieku
• dom, ul. Bramkowa 1 z XIX wieku

• dawny Dom Ludowy „Sala Polska”, obecnie dom kultury, ul. Dolne Przedmieście 1 (XIX/XX w.)

• dom, ul. Dolne Przedmieście 5, 2 poł. XIX wieku

• dom, ul. Dworcowa 1, XIX wiek
• zespół domu, ul. Dworcowa 6, 1903 r. (dom, ob. szkoła muzyczna oraz ogród)
• niskie kamieniczki powstałe z cegieł muru obronnego przy ul. Murarskiej (nr: 11, 13, 19, 35, 37)
• kamienice na rynku z XIX wieku (nr: 1, 12, 23)
• domy przy ulicy generała Szeptyckiego, z XIX wieku (nr: 4, 6, 9, 12, 19^[35])

• domy przy ulicy Szerokiej z XIX wieku (nr: 7, 8^[36], 12, 14, 16, 20)

• Pałac w Żorach klasycystyczny z przełomu XVII i XVIII w., w dzielnicy Baranowice

• dom przy ul. Wodzisławskiej 111, z końca XIX wieku, w dzielnicy Rogoźna
• kapliczka przy ul. Rybnickiej z XIX wieku, w dzielnicy Rowień

Pełna lista zabytków:

 Osobna strona: Wikipedia:Wiki Lubi Zabytki/śląskie/Żory.

Poza obiektami wpisanymi w rejestr zabytków, na uwagę zasługują także inne obiekty, o znaczeniu historycznym:

• Kapliczka przy ul. Murarskiej
• Kamienne krzyże pokutne na starym cmentarzu przy ul. Męczenników Oświęcimskich oraz w dzielnicy Rogoźna na posesji przy ul. Wodzisławskiej
• cmentarz żydowski – 1818 r.

• Park Cegielnia
• Park Staromiejski

Przez miejscowość przebiegają następujące trasy rowerowe:

• zielona trasa rowerowa nr 10 – Rybnik – Żory – Suszec
• czerwona trasa rowerowa nr 305 – Palowice – Żory
• czarna trasa rowerowa nr 301 – Leszczyny – Żory

 Osobny artykuł: Ludność Żor.

• Zmiany w liczbie ludności Żor na przestrzeni ponad 200 lat^[37][38]:

Największą populację Żory odnotowały w 1994 – 67 107 mieszkańców.

• Piramida wieku mieszkańców Żor w 2014 roku^[39].

• Ogółem – 61945 (stan na 31.12.2015)
• Kobiety – 31589
• Mężczyźni – 30356^[40]
• Bezrobocie – 8,4%^[41] (1545 osób, stan na 31.12.2015)^[42]

Najwięcej podmiotów gospodarki w Żorach zajmuje się:

• handlem hurtowym, detalicznym lub naprawą pojazdów – 26,7% ogółu jednostek,
• budownictwem – 14,5%,
• działalnością profesjonalną, naukową i techniczną – 9,3%,
• przetwórstwem przemysłowym – 8%.^[43]

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto (2020) w PLN – 4 781,16 zł, czyli 86,6% średniej krajowej^[44].

W końcu grudnia 2013 liczba zarejestrowanych bezrobotnych w Żorach obejmowała ok. 2,0 tys. mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 10,9% do aktywnych zawodowo^[41].

Bezrobocie w Żorach jest niskie w porównaniu z sytuacją ogólnopolską. Zgodnie z informacją Głównego Urzędu Statystycznego we wrześniu 2020 r. stopa bezrobocia wyniosła w mieście 5,2% (wskaźnik dla Polski był na poziomie 6,1%). W tym czasie w PUP Żory zarejestrowanych było około 1,1 tys. bezrobotnych. ^[45]

Infrastruktura drogowa

Przez Żory (dzielnice: Rowień-Folwarki i Rój) przebiega autostrada A1 łącząca południe z północą kraju. Przez miasto przebiegają następujące drogi:

• Autostrada A1 (Gdańsk – Toruń – Łódź – Częstochowa – Gliwice – Żory – Gorzyczki)
• Droga krajowa nr 81 (Katowice (A4) – Mikołów – Łaziska Górne – Żory – Skoczów (S52) – Harbutowice)
• Droga wojewódzka nr 924 (Kuźnia Nieborowska – Knurów – Czerwionka-Leszczyny – Żory)
• Droga wojewódzka nr 932 (Wodzisław Śląski – Świerklany – Żory)
• Droga wojewódzka nr 935 (Racibórz – Rybnik – Żory – Pszczyna)

Komunikacja miejska

Miasto posiada Bezpłatną Komunikację Miejską (BKM), która jest organizowana przez Urząd Miasta w Żorach. W mieście działają też płatne linie MZK Jastrzębie-Zdrój, KM Rybnik oraz ZTM, które łączą Żory z miastami ościennymi^[46].

Połączenia kolejowe

Miasto posiada bezpośrednie połączenia kolejowe z:

• Bielsko-Biała
• Czechowice-Dziedzice
• Gliwice (weekendowe)
• Kędzierzyn-Koźle
• Kołobrzeg (sezonowe)
• Opole
• Pszczyna
• Rybnik
• Świnoujście (sezonowe)
• Szczecin Główny (sezonowe)
• Wisła (miasto) (weekendowe)
• Wodzisław Śląski
• Wrocław Główny
• Kostrzyn nad Odrą (sezonowe)
• Zielona Góra (sezonowe)

W związku z tym, że sąsiednie Jastrzębie-Zdrój zabiega o przywrócenie połączeń kolejowych, jeden z analizowanych wariantów zakłada połączenie Jastrzębia-Zdroju z Katowicami przez Żory i Orzesze^[47].

• Hotspot na Rynku i w jego najbliższej okolicy^[48].
• Elektroniczne tablice na przystankach (BKM) informujące o odjazdach i opóźnieniach autobusów.
• Telebimy zewnętrzne znajdujące się przy ruchliwych punktach miasta.

We wrześniu 2018 roku w Żorach ruszyła wypożyczalnia rowerów miejskich GeoVelo. W Żorach można korzystać z 80 nowoczesnych jednośladów tzw. czwartej generacji.

Rowery GeoVelo można wypożyczyć i oddać w 26 lokalizacjach^[49].

Żory oferują pełną gamę usług z zakresu edukacyjnego od form przedszkolnych aż do wydziałów zamiejscowych uczelni wyższych. Znajdują się tu: 13 publicznych przedszkoli oraz liczne placówki oświatowe.

 Osobny artykuł: Lista placówek oświatowych w Żorach.

Miasto posiada Miejski Ośrodek Kultury, w którym m.in. znajduje się sala widowiskowa gdzie odbywają się koncerty i spektakle teatralne. Oprócz tego ośrodka w poszczególnych dzielnicach miasta działają świetlice realizujące zajęcia artystyczne^[50].

W mieście znajdują się dwa kina: Scena „Na Starówce” z jedną salą kinową oraz kino Helios w Galerii Wiślanka z czterema salami^[51].

W Żorach działa Miejska Biblioteka Publiczna, mieszcząca się w dawnym budynku młyna parowego^[52].

Muzeum Miejskie znajduje się w zabytkowej willi Hearinga i posiada dwie wystawy stałe: Nasza tożsamość i Polskie poznawanie świata. Drugim muzeum jest Muzeum Ognia, mieszczące się w zbudowanym w 2014 roku budynku, uważanym za wyróżniające się dzieło architektury współczesnej^[53].

 Osobny artykuł: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Żorach.

28 marca 1920 roku w Żorach utworzone zostało gniazdo najstarszej polskiej organizacji sportowej Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Koło to podlegało organizacyjnie VIII Rybnickiemu okręgowi śląskiej dzielnicy Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[26][54] i należało do szeregu sekcji gimnastycznych śląskiego Sokoła. W roku 1920 żorskie koło tej organizacji liczyło 39 członków^[55].

• Octagon Team Żory (sztuki walki)
• LKS Jedność Rogoźna (piłka nożna)
• UKS Salmo Żory (pływanie)
• MTS Żory (piłka ręczna)
• MKS Żory (piłka nożna)
• LKS Rój Żory (tenis stołowy, piłka nożna)
• Iskra Rowień (piłka nożna)
• MKS Polaris Żory (piłka nożna)
• LKS Baranowice (piłka nożna)
• Gepardy Żory (baseball)
• KS Ogniwo Rogoźna Żory (tenis stołowy)
• MOSiR MUKS Sari Żory (siatkówka)
• UKS Czwórka Żory (lekkoatletyka)
• Ks Kleszczów (piłka nożna)
• MMA Sozo Żory (mieszane sztuki walki)
• MUKS Sari Żory / Na Rondzie Team (koszykówka)
• Grupa Biegowa HRmax Żory (lekkoatletyka, biegi długodystansowe)
• UKS Judo Kontra Żory (Judo)
• Żorska Akademia Koszykówki
• Żorska Akademia Talentów Jastrzębski Węgiel

• MOSiR Żory
• OLPN Żory

Obecnie na terenie Żor znajduje się pięć boisk wybudowanych w ramach programu Orlik 2012.

Na terenie Żor działalność religijną prowadzą następujące związki wyznaniowe:

• Chrześcijańska Wspólnota Ewangeliczna:
  • placówka misyjna w Żorach^[56]
• Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa:
  • zbór w Żorach^[57]
• Ewangeliczny Kościół Chrześcijański:
  • parafia w Żorach^[58]
• Kościół Adwentystów Dnia Siódmego w RP:
  • zbór w Żorach (dzielnica: Osiny)^[59]
• Kościół Chrześcijan Dnia Sobotniego:
  • zbór w Żorach^[60]
• Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP:
  • parafia Zbawiciela^[61]
• Kościół rzymskokatolicki (dekanat Żory):
  • parafia Świętych Apostołów Filipa i Jakuba^[62]
  • parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika^[62]
  • parafia Miłosierdzia Bożego^[62]
  • parafia św. Brata Alberta na Kleszczówce^[62]
  • parafia św. Jadwigi Śląskiej w Baranowicach^[62]
  • parafia Matki Bożej Częstochowskiej w Kleszczowie^[62]
  • parafia św. Józefa Robotnika w Osinach^[62]
  • parafia NMP Matki Kościoła w Rogoźnej^[62]
  • parafia Niepokalanego Serca NMP w Rowniu^[62]
  • parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Roju^[62]
• Kościół Nowoapostolski:
  • zbór w Żorach^[63]
• Kościół Pentakostalny w RP:
  • zbór „Horeb”^[64][65][66]
• Kościół Wolnych Chrześcijan:
  • zbór w Żorach^[67] (Chrześcijańska Wspólnota Żory^[68])
• Kościół Zielonoświątkowy:
  • zbór „Elim”^[69]
• Świadkowie Jehowy (Sala Królestwa ul. Hańcówka 41)^[70][71]:
  • zbór Żory-Centrum^[70]
  • zbór Żory-Hańcówka^[70]
  • zbór Żory-Osińska^[70]

Aktualnie (2023 r.) miastami partnerskimi Żor są^[72]:

• Kamp-Lintfort (Niemcy)
• Mezőkövesd (Węgry)
• Montceau-les-Mines (Francja)
• Pasvalys (Pozwoł) (Litwa)
• Tetyjów (Ukraina)

Czerwionka-Leszczyny, Jastrzębie-Zdrój, Orzesze, Pawłowice, Rybnik, Suszec, Świerklany

• Felix Triest: Topographisches handbuch von Oberschliesen. Breslau: Verlag von Wilh. Gottl. Korn, 1865.

• Portal Urzędu Miasta Żory
• Żary, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 747 .