Białobożnica

Białobożnica
Білобожниця
Ilustracja
Fasada kościoła we wsi
Herb
Herb
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Rejon

czortkowski

Hromada

Białobożnica

Powierzchnia

3,00 km²

Populacja (2001)
• liczba ludności


2035[1]

Nr kierunkowy

+380 3552

Kod pocztowy

48530

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Białobożnica”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Białobożnica”
Ziemia49°02′N 25°40′E/49,033333 25,666667

Białobożnica (ukr. Білобожниця, Biłobożnycia) – wieś (dawniej miasteczko) na Ukrainie, w rejonie czortkowskim obwodu tarnopolskiego, w hromadzie Białobożnica. Siedziba hromadzie Białobożnica. Liczy ponad 2000 mieszkańców. Droga terytorialna T 2001 przechodzi przez wieś.

Znajduje się tu stacja kolejowa Białobożnica, położona na linii dawnej Galicyjskiej Kolei Transwersalnej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Białobożnica w powiecie czortkowskim w województwie tarnopolskim. W 1921 roku liczyła 1296 mieszkańców[2].

Przed 1939 w Białobożnicy istniał Dom Ludowy, a obok niego wspinalnia strażacka[3].

W grudniu 1944 r. nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 6 Polaków[4].

Po wojnie włączona w struktury ZSRR.

Ludzie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu tarnopolskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. XV: Województwo Tarnopolskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923.
  3. Białobożnica. „Wschód”. Nr 72, s. 2, 20 stycznia 1938. 
  4. Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 184, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
  5. Kronika. Zmarli. „Kurjer Lwowski”. 123, s. 4, 4 maja 1898.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]