Biały Grzebień
 Biały Grzebień wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość | 1944 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′27,8″N 20°12′44,3″E/49,224389 20,212306 | |
Biały Grzebień (słow. Biely hrebeň[1]) – środkowy odcinek Koperszadzkiej Grani, północno-wschodniej grani Jagnięcego Szczytu w słowackiej części Tatr Wysokich, położona w grani głównej Tatr. Znajduje się na wysokości 1944[2] lub 1956[3] m. Od Białej Czuby na południowym zachodzie oddziela go Pośrednia Biała Przełączka, natomiast od Białej Kopy na północnym wschodzie jest oddzielony Niżnią Białą Przełączką. Biały Grzebień zbudowany jest z kilku niepozornych turni[4].
Stoki północno-zachodnie opadają z Białego Grzebienia do Jagnięcego Kotła w Dolinie Skoruszowej i są trawiasto-skaliste z urwistymi fragmentami. Wyróżnia się w tych partiach dwa duże żleby. Stoki południowo-wschodnie zbiegają zaś do Doliny Białych Stawów i są strome – najbardziej po lewej stronie, łączącej się ze stokami Białej Czuby[4].
Na Biały Grzebień, podobnie jak na inne obiekty w Koperszadzkiej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na grzbiet z Niżniej Białej Przełączki[4].
Pierwsze pewne wejścia:
- letnie – Kazimierz Bizański, Janusz Chmielowski, Witold Chmielowski, Adam Lewicki, przewodnicy Klemens Bachleda, Jakub Bachleda Jarząbek, Jan Bachleda Tajber i Wojciech Brzega, 23 września 1901 r.,
- zimowe – Klara Hensch, Valentin Hajts i Gábor Seide, 15 lutego 1926 r.
Być może już wiele wcześniej granią przez Biały Grzebień schodzili 9 sierpnia 1793 r. z Jagnięcego Szczytu Robert Townson i przewodnik Hans Gross[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-20].
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 106. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Tatry Wysokie i Bielskie polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:30 000. Warszawa: ExpressMap, 2012. ISBN 978-83-88112-92-8.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 140–141, 178–179. ISBN 83-217-2472-8.